Francisco Piñeiro leva varios grupos de teatro afeccionado na Mariña e escribe obras que se estrearon na comarca, sendo alguna delas premiada a nivel galego.
-¿De onde ven a súa paixón pola escritura e polo teatro?
-Estou nisto máis que nada por non destrozar as obras dos demais. Esta é para min unha razón moi importante. Sempre me gustou escribir. O máis importante é aprender das experiencias. Unha vez coa Adala de Fazouro e a obra San Campio chegamos a unha final xunto con Bodas de sangre de García Lorca. Gañamos. A conclusión miña foi que os outros tiveron que facelo moi mal. Aparte escribo por creatividade e por complemento, porque son especialista de matemáticas e ciencias, senón queda un coxo.
-Algunha das súas obras que puiden ver teñen un estilo moi popular e cómico.
-Falas do grupo cervense do Bordelo. Levo este, A Adala de Fazouro e un mixto que é a Agrupación Cultural Francisco Piñeiro. No Bordelo o teatro é popular, costumbrista, achegado ao pobo co obxectivo de facer unha pedagoxía social. Na Adala xa é máis teatro histórico e na outra agrupación son máis ben lendas históricas. Agora acabamos de facer un audiovisual dramatizado e nos presentamos a certámenes. Para os circuítos de aquí pídennos comedia pero intento debaixo da aparencia da broma dicir as verdades máis serias. Agora temos proxectado ir co Bordelo á facultade de Ciencias da Educación, onde vou dar unha conferencia sobre teatro popular e a continuación representaremos O Mariñán, sobre cambio climático, memoria histórica, urbanizacións... O teatro popular é o que realmente sementa. O outro si, van velo, pero a maioría do pobo quédase escéptico. Cando escribo, preséntaseme a dicomotía, ¿escribo algo profundo ou o que quere o pobo?
-E os aplausos do público valen tanto ou máis ca os premios, ¿non?
-Para nos é máis importante o capital humano. Eu prefiro ir a aldeas. En Galicia houbo o Teatro de Barriga Verde, que é o antecedente de todo isto. Meus avós recordaban cada unha das obras que pasaban por As San Lucas.