Se penso nas cancións que escoitaba na miña infancia, a primeira que me ven á memoria é unha das que entoaba miña nai mentres facía os labores da casa e que dicía: Porque ha perdido una perla, llora una concha en el mar; porque el sol no se ha asomado, está triste el pavo real. Aínda a canto hoxe, inconscientemente, cando debuxo ou pinto e me gusta o que vai saíndo.
Tamén recordo varias que nunca faltaban nas celebracións familiares, como a que dá título a esta sección, ou a preferida de meu pai, que empezaba cos versos: ¡Oh, mariposa, que entretenida/ vuelas sobre las ramas/ de flor en flor;/ no te distraigas, vente conmigo/ y en el jardín de Venus/ hablaremos de amor!. E varias humorísticas, como a que conta que dunha lancha de Marín, coa proa de Carballo, uns rapaces da Puebla -¡ui, ai, ai!- roubaron un rodaballo!; ou aqueloutra que nos informa de que polo mar abaixo vai unha troita de pé; corre que che corre vai, ¡quen a poidera coller!.
Pero se penso nas cancións que escoitaba na radio, a primeira que me ven ás mentes non é nin de Antonio Machín, nin de Luis Mariano, nin de Jorge Sepúlveda, nin de Juanita Reina, senón do actor Alberto Closas. O pai de Alberto Closas era Conseller da Generalitat de Catalunya durante a Segunda República, e logo da victoria de Franco exiliouse coa familia na Arxentina, onde o fillo faría unha brillante carreira de actor, primeiro no teatro, na compañía de Margarita Xirgu, e despois no cine, interpretando películas de éxito, entre elas a titulada La pródiga, con Eva Duarte, quen meses despois se convertiu en Eva Perón. Alberto Closas non volveu a España ata o ano 1954, pero desde Buenos Aires chegábanos á escola unha estraña canción interpretada por el, na que se dirixía a unha muller dicíndolle: Como te quiero tanto,/ te voy a regalar/ un frasco de veneno/ muy fácil de tomar. E describía con moito detalle como lle ían caer os dentes e o pelo, e lle pasarían outras cousas horrorosas. Tamén tiña un repertorio infantil con cancións como Ramón se llamaba el padre, Ramona la mujer y tenían un hijito que se llamaba Manuel se llamaba el padre...
Naqueles primeiros anos cincuenta Bonilla poñía unha terraza durante o verán no palco da música do Cantón, e os sábados pola noite había actuación de afeccionados. Meus pais ían sempre e eu con eles. Un fixo era Tito Lerroux, que cantaba con moita mímica unha canción titulada El limpiabotas, que, como el falaba polo zeta, soaba zoy el limpiabotaz/ traigo crema blanca/ traigo crema negra/ traigo carmelita/ zoy el limpiabo? taz.
Unha noite actuou un rapaz chamado Patiño, que, andando o tempo, sería vocalista da orquestra Rosaleda. Patiño cantaba cos ollos pechos, poñendo sentimento nunha canción romántica de moda, cando, atraído pola luz do palco, un moscón enorme empezou a dar voltas arredor da súa boca ata que se lle colou pola gorxa abaixo. Patiño reaxiu de contado: toseu forte, provocou as arcadas, e cando conseguiu cuspir o mosco, mentres secaba as bágoas co pano, achegouse ao micrófono e explicou: Señoras, señores, tienen que perdonar, pero me he tragado un díptero. Xenial.
sirolopezlorenzo@yahoo.es