Baixo esa premisa de que un produto vén sendo o que se produce con fins beneficiosos e proveitosos, tanto crematísticos directos como indirectos, e asemade que os produtos saídos do corpo ademais de con fin comercial se poden usar, tanto para curación como para arteiro meigallo, que ninguén se estrañe de que a rapadura das uñas teñan efecto narcotizante mesturadas co viño dos amantes mexericas.
Asemade, non se estrañe ninguén cando calquera deses vellos mariñeiros que outean o horizonte ó abrigo do vendaval nos falan do eficaz remedio usado contra as vexigas causadas polos remos, refregando as mans danadas con ouriños, a ser posible de neno virxe.
Pero é que este mesmo líquido, rico en sales, ácidos, sustancias olorosas e todo o que se queira, xa era recomendado na antigüidade, desde oriente a occidente, como menciña preventiva contra un sen fin de enfermidades, incluído o cancro, e non sei onde me dixeron que un tipo da India viviu case tanto coma Matusalén por tomar un vaso de ouriños cada mañá, antes do café con torradas e o zume de laranxa.
Sen embargo, as sustancias corporais non sempre son boas. O canibalismo produce enfermidades dexenerativas, e a última sorpresa levámola co cancro de garganta de Michael Douglas, ó parecer causado, segundo el, pola gulosa degustación de efluvios vaxinais.
Tamén sabemos que a humanidade acostuma a usar do que ten á man con fins especulativos, e tanto se especula coa sanidade coma co que engorda a conta corrente; e se ó señor Douglas lle dá por sacar unha película-documental sobre o seu proceso canceríxeno, coa súa guapa e ben feita esposa no papel feminino (non sería o primeiro que pon en libro ou en celuloide as súas intimidades), seguro que se converte nun éxito de taquilla como non se viu outro igual.
Un exemplo de aproveitamento dos produtos corporais para uso e abuso comercial, aínda que se disfraza de arte, é o do artista (ou como se diga) Orestes de la Paz, que despois de facerse unha liposucción, converteu toda esa graxa en vinte pezas de xabón que vende a mil dólares cada unidade.
Supoño que debe dar dor de corazón lavarse as mans con tan excelso cosmético. Pero o caso é que isto de converter algo repulsivo en obxecto de arte ou pseudoarte non é novo nin tan innovador, moito máis ousado foi o italiano Piero Manzoni, quen, para poñer en evidencia o mercantilismo da arte, en maio de 1961 enlatou as súas propias deposicións coa explícita etiqueta de Merda de artista, creo que ó natural e sen data de caducidade, en latas que contiñan trinta gramos de tal materia ó mesmo prezo que naquel intre se pagaba por igual cantidade de ouro. Unhas latas que hoxe en día, coma os bos viños revalorizaron o seu valor e xa se venden por cifras que roldan o medio millón de euros. E ese si que é un timo, porque ninguén sabe nin pode saber o que hai realmente dentro das devanditas latas. De abrilas perdería o seu valor, pois ninguén vai mercar unha lata de conserva aberta.
Casos para comentar hai moitos e moi variados, pero a última excentricidade tivémola estes días atrás da man da cantante inglesa Myleene Klass (a partir de agora famosa de verdade, cante ou non cante), quen ten o bo costume de servir o té con que agasalla ós seus invitados co leite muxido dos seus propios peitos.
Está visto que o corpo, ben aproveitado, é unha verdadeira factoría.