Volvendo do Piornedo, entre noticias de maltrato, mentiras, asasinatos, traizóns e violación de promesas, repetidas e recalcadas puntualmente nos noticiarios, preguntábase un compañeiro onde está a xustiza e o bo criterio, a humanidade e todo iso que se pregoa a voz en grito e se silencia con falsos testemuños, cando Xulio, desde o asento de atrás, lembrou a aquela deusa romana que personificaba a palabra dada, pero contra a que se cometeron tantos actos de infamia, que fuxiu da terra deixándonos por imposibles.
Esta tal era Fides, unha divindade con rostro de anciá e pelo encanecido que se tiña por exemplo de honradez, e como tal ninguén ousaba ir contra ela. Devotos e non devotos observábana con certa reverencia, ó menos de boca para fóra. Víana coroada co loureiro dos abnegados, símbolo da inmortalidade, acompañada sempre dun canciño que a segue con fiel submisión e chegaban a envexala por sincera, xusta e equitativa. E como é tan difícil manterse atento a todo o que representa, calquera que a mirase non podía máis que darse golpes no peito lamentando a falta de valor para imitala, ou agochando a cara de vergoña.
Fides, que coma todo deus e todo santo sempre estaba atenta a onde o maligno tecía as súas redes para desfacelas, tiña o seu templo preto do senado, precisamente para velar polos tratados e promesas que facían os senadores e demais políticos. Envolta nun veo branco como a pureza, denunciaba os agravios, aconsellaba acertadamente e velaba polo ben de todos. Por imitación súa, os xuíces antes de sentenciar lavaban as mans, para evitar toda mácula que lixase o bo criterio e a boa fe. E aínda envolvían a man dereita nun pano branco, como símbolo de honestidade.
Non era doado o seu labor, pero cunha tartaruga na man, lembraba aquela fábula de que non por moito correr se chega a ningures. Fides, tranquilamente, asegurábase de que a voz da xustiza, lenta pero acertada, fose xusta. Para ela o triunfo do mal só podía ser unha vitoria momentánea, efémera a máis das veces, ata que o fel da xustiza acabase poñendo cada quen no seu sitio. Así pensaba a moi ilusa e así se equivocaba.
As forzas do mal, as artimañas da traizón, sempre son máis rápidas e arteiras co mesmísimo Ulises, e non se paran en miramentos; e mentres Fides razoaba o maligno argallaba. Pelexou pola verdade con toda a boa fe, explicou, defendeu e discutiu contra quen lle levaba a contraria, buscou o amparo de xentes nobres, e acabou vendo na nobreza unha máscara para agochar o interese máis rastreiro. Fides intentou chegar a pactos e amaños, pero a correlación de forzas inclinábase sempre do lado dos seus contrarios, máis áxiles á hora de desdicila e acusala. Ela denunciaba as aldraxes, a avaricia e os crimes, pero caía nas celadas que lle tendían, ata que cansou, deixando a todos á ventura dos mesmos que, influenciados polos reality shows da época, se deixaban convencer con variopintos argumentos, con promesas sen fundamento, con argalladas de verborroicos charlatáns, e incluso por aqueles que, a imitación dos seus venerables costumes, tamén envolvían a man dereita nun pano branco, pero xuraban en falso.
Anoxada, Fides fuxiu da terra hai miles de anos e non se volveu saber nada dela. Ás veces é invocada por algún menesteroso de xustiza, e incluso a meteron no reverso dalgunhas moedas. Pero está retirada e non fala con ninguén.