O buscavidas forma parte da fauna humana, e segundo lle entendo ós compañeiros de parladoiro (cada un coa súa definición), é ese tipo (ou tipa) imprescindible que todo o soluciona e sen quen a empresa, a comunidade de veciños ou a sociedade non iría a ningures, é o que sempre ten un as para un tres, aquel que entra pregoando os seus marabillosos actos e sae pontificando sobre o ben e o mal sen dar o brazo a torcer, é o escudriñador entremetido que todo o pode, todo sabe e para todo ten solución. Un ser a quen todos odian soterradamente, pero ó mesmo tempo palmean con adulación, porque nunca se sabe se vai ou vén, se tira ou afrouxa. É o que en todas as reunións ten a súa propia vara de medir e quen arrima a mellor ascua á súa sardiña, quen soe ter máis facilidade de palabra ca un charlatán ensebado e unha maña asombrosa para darlle volta á chaqueta segundo faga frío ou calor. Soe ter máis de observador ca de executor. E ademais tamén é quen che pode dar un puñalada trapeira e convencerche de que foi polo teu ben. O buscavidas sempre sobrevive ás crises, pero a virtude principal deste ser é a de basear todo o seu traballo en funcións empíricas e en estudios preliminares moi detallados, e aínda que non saiba ler nin escribir, si sabe que cando non che chaman mal pescador chámanche esquilmador, porque neste tipo de xuízos non hai medias tintas, polo que procurará ficar sempre polo medio nas estatísticas.
E tras esta longa definición apareceu na conversa un vendedor de maquinaria inútil, coñecido de todos nós, que tamén aseguraba que tan malo é destacar por arriba como por abaixo.
Este paisano, a quen todos tratamos e envexamos, levaba a axenda máis grosa nunca vista (por certo, unha axenda intocable), cuxa consulta lle permitía medir exactamente o comportamento debido con cada cliente e en cada momento. Era un veterano ?viaxante?, de trato amable e servicial, que endexamais forzaba unha compra, e incluso ten desaconsellado algún pedido, vendendo logo o favor para conseguir o mesmo pero a mellor, con tal arte, que o outro acababa convencido de que fora marabillosamente asesorado. Tan pulcro no vestir e na presentación, que nunca entraba en ningures sen avisar antes nin sen botarlle unha ollada á súa axenda de follas recambiables, e cando a súa figura aparecía pola porta, mandábano pasar, invitábano a café e ata lle contaban pequenas anécdotas familiares que el acabará anotando para usar segundo lle dicten as circunstancias.
Se lle afeaban algún acto dicía que cando a fame aperta ata sabe ben o pan duro mollado en auga, e tamén que o bo cociñeiro non é quen dá de comer, senón quen é capaz de facer un pastel con pan reseso. E se algunha vez chegamos a crer niso do cariño correspondido entre cliente e vendedor, el sentenciaba que ós cochos hai que coidalos, non por amor ó cocho, senón para que non nos falten chourizos e lacóns.
Era un exemplo de eficacia. E un día de reunión alguén puido verlle a famosa axenda aberta, escrita con letra miúda e moi subliñada, onde o dietario ocupaba unha semana por páxina, pero o resto das incontables follas eran verdadeiros informes policiais sobre cada cliente, onde se narraban gustos, defectos, faltas, conflictos cos veciños, parentelas e ata escondidas marcas persoais.
Ese si era un buscavidas con datos e proxectos.