Que culpa terán os fillos dos pecados de seus pais? Pero o certo é que nunca falta quen sinale co dedo ó fillo de fulano por ser fillo de fulano, para ben ou para mal. É como se a condición do que cada quen é fose inseparable da dos seus proxenitores. Haberalle que preguntar ós xenetistas de Compostela se así como se herda o pelo liso ou rizado, tamén se herda a bondade e a maldade, porque segundo se di por aí, a herdanza pesa ata no sangue, e non é difícil encontrarse con sentencias como «xa é quen é», «tenlle ben a quen imitar» ou «fillo do lobo...» que deixa ben ás claras a opinión que se ten do proxenitor. E mentres esa é a opinión que se dá na veciñanza desconfiada, desde nós, raro é o pai ou nai que non quere que o seu fillo ou filla se pareza a eles, en algo máis ca na cor dos ollos ou na forma de andar. Son as cousas do orgullo, para deixar claro que a opinión allea nunca é tan boa como a propia, por moito que os pecados paternos perduren ó largo da vida envoltos nos mil alcumes que os disfrazan, como o dun mozo que coñecín en Malpica, a quen todos chamaban Asdecopas e nin sabía barallar as cartas. Poucos coñecían a orixe do alcume, modificado tras introducir a preposición «de» onde en orixe non se necesitaba, pois viña da tunda que un antepasado afeccionado ó augardente lle deu á esposa, e cando ela apareceu magullada e lle preguntaron o motivo, a desafortunada muller dicía que foran «as copas», tratando de exculpar ó marido maltratador. E a este mozo, descendente en terceira ou cuarta xeración daquel, en certa noite de viños e cubatas en que cometeu unha travesura de adolescente, tamén o sinalou alguén con memoria retrospectiva, «é que é un Asdecopas coma todos os da súa familia»..
Así é que os nomes póñenos outros e modifícaos o tempo para castigo de quen os leva, como nos conta Xulio da mesmísima sobriña de san Remixio, unha devota muller casada cun home de moitos posibles, con quen, por mutua decisión, acordaron separarse e facer vida relixiosa, con tan boa sorte que, mentres ela dirixía un convento, a el nomeárono bispo.
Non fora o deles un divorcio con preito, acusacións e malos quereres, pois que aínda despois de legalizar a separación, cada tarde, a abadesa visitaba ó bispo e compartían merenda mentres falaban do goberno da Igrexa. Máis como o diaño anda sempre atravesado entre as persoas de ben, os dous devotos acabaron na intimidade do dormitorio a que uns meses antes renunciaran, e como a frecuencia crea norma e dá froito, apareceu ela coa barriga á boca, e con tan grande disgusto que nin a penitencia que habían de facer encontraban axeitada, ata que o bispo, máis sabio niso das decisións debidas para quedar ben con Deus, decidiu que a aquel cativo, que nacera por mor dunha tentación, roubándolles o voto de castidade, habían de bautizalo co nome de Ladrón, como se o neno tivese culpa dos pecados de seus pais.
Pero non acabou aí a cousa, pois como a abadesa seguiu visitando ó bispo, a penitencia era doada e a intimidade era a que era, volveu quedar preñada dunha neniña a quen, por ser asemade froito do pecado, levárona a bautizar co nome de Zorra. Mágoa de nome para tan inocente criatura.
A historia, moi edulcorada polos haxiógrafos que culpan ó diaño do pecado de tan devotas persoas, di que finalmente o prelado encerrouse a facer penitencia ata que un anxo lle trouxo a nova de que xa estaba perdoado e xa podía saír a facer das súas; enténdase, a dirixir con bos exemplos ós seus fieis. Pero ós cativos ninguén lles quitou o nome de encima.