Xulio asistiu a un concerto do máis divertido, contra a vontade do intérprete, e a pesar de ter escollido pezas alegres para a ocasión. Neste caso o concerto era de piano e no acolledor recinto dun museo con entrada libre, ou sexa, gratis, que é algo de agradecer nestes tempos de recortes e selección restrinxida de acceso á cultura. Así que a sala axiña se puxo a tope.
Presentouse no escenario un mozo de cara agradable e traxe negro, co currículo dun home maduro. Sentou e, segundo os xestos que Xulio lle viu, tecleaba disfrutando do variado repertorio que tiña por diante. Semellaba todo tan pracenteiro que aínda agora non se explica como empezou o caos, derivado precisamente do mal uso que se soe facer da entrada libre, cando un cativo a quen lle quedaba grande a butaca, empezou pórse de pé sobre ela e a enredar cos máis próximos, sen portar polas reprimendas da nai para que sentase ben. De vez en cando botaba un berro que obrigaba ó público a mirar cara onde estaba aquela fera sen amansar, polo que a pobre muller decidiu darlle un caramelo para calmalo, e entón o piano viuse acompañado do rinchar do papel plástico, que atraía a mirada do auditorio, animando ó cativo, convertido en protagonista a envolver e desenvolver unha e outra vez, cando a avergoñada nai lle debeu beliscar no medio dun moderato que tiña a todos abraiados, porque soou de contrapunto un grito abouxador con insulto filial incluído. Debeu ser forte o moxete -pensa Xulio-, porque o cativo, despois de tirar co caramelo contra o escenario, empezou a saloucar ó ritmo imposto polo piano, cousa que a alguén lle fixo graza, pois sentíronse unhas risiñas polo baixo que contaxiaron a outros, e as risas reprimidas acentuaron a graza, e a graza atravesada na gorxa provocou toses, e o neno como era neno seguía nas súas, animando, inocentemente, aquel improvisado repertorio sonoro ó que o pianista, resignado con tal coro, decide adaptarse; e entón, el, unha das grandes promesas da música, sorrindo cara o aforo, empuxa a banqueta para atrás e, inclinado cara o piano, aplícase a dirixir ó estilo Barenboim no concerto de Aninovo, e mentres cunha man percorre as teclas coa outra indícalle ó auditorio cando aplaudir, patear, rir ou tusir, aumentando evidentemente o trouleo, ó que de súpeto se une unha intensa e interminable fanfarra de teléfono móbil que, quen fose o seu dono, decide non coller para non quedar en evidencia, aínda que todos miran para a súa butaca e para o bolso que ten nas mans.
Foi todo un espectáculo. Pero por fin chegou o descanso e abandonaron a sala todos os nenos travesos e maiores acatarrados ou de risa frouxa, e entón asistiron -Xulio e poucos máis-, ó medio concerto programado e sen improvisacións. E ó final, despois de que o intérprete, moi aplaudido, lles regalase unha propina con anacos da obra interrompida, pediu desculpas polos que lle fixeran improvisar un divertimento musical fóra de programa, por aqueles que non saben que un concerto necesita moitos días de preparación e moitos anos de estudio, recordando que non porque algo sexa gratis deixa de ser serio, que ós nenos hai que levalos a escoitar música, pero non a torturalos coa música, que os acatarrados deben quedar na casa a tomar vapores de eucalipto, polo seu ben e por respecto ó intérprete e ós oíntes, que os móbiles teñen unha tecla para apagalos ou silencialos, que unha persoa non é culta por asistir a un concerto de música clásica, senón por saber que lugar ocupa.
Mágoa que xa non estaban na sala os que necesitaban escoitar estas últimas notas.