Vía correo electrónico, que é como chega a correspondencia hoxe en día, recibín a invitación para a presentación dun libro que ten moi boa pinta, mais estou dubidando de ir porque o amigo que me invita tamén advirte que non haberá pinchos nin petiscos nin viño nin nada para encher o papo. Somos dun país de bo dente, e non fai falta ter fame para roer o que sexa, pero os recortes ata chegan a isto de retirar a mesa de confraternidade ó final de cada acto cultural. E non está mal que se faga esta advertencia na mesma tarxeta de invitación, porque dada a hora da tarde a que son as presentacións, non sería a primeira vez que alguén vai máis con intención de volver ceado ca de saber de que vai o libro presentado.
A gula é un dos pecados máis fermosos de que gozamos, e cando o larpar é gratis ata se come a dous papos como se fose a acabarse a fartura.
Outro afamado autor galego tenme dito que as presentacións hai que facelas con tarxetas e croquetas, se se quere ter un éxito mínimo de público, e certo amigo que non vou descubrir, leva na súa axenda a lista de eventos culturais con cata culinaria incluída ós que pensa asistir, xustificándose porque así pode compartir cos asistentes a impresión do falado mentres lle dá ás molares entre comentario dun ou doutro. O malo é que a boca é unha e ?mentres se capa non se asubía?. Hai que saber a que lle dá preferencia este amigo.
A verdade é que iso de pasmar diante da comida non ten patria, e aínda que queda lonxe o ano da fame, cada dous por tres sorpréndeme pasear por Riazor nas tardes de verán e escoitar ós turistas armados de teléfono móbil comunicándolle ós seus parentes e amigos da enchente que se meteron de marisco de primeira calidade por catro patacos en restaurantes que sempre foron caros.
O de comer moito e ben, así como o de ser bos anfitrións e bos comensais, é unha fama que arrastramos os galegos. Tanto que, estando en Madrid cuns compañeiros de traballo, empezaron a sacarme os seus teléfonos móbiles para ensinarme fotos de restaurantes e pratos de comida, presumindo, incluso, de que coñecen, eles que viñeron unha semana de vacacións, máis restaurantes ca min que ando todos os días na estrada. Así que estoutro día, cando tiven a visita dun directivo con quen tiña que xantar en Lugo despois de facer varias xestións, leveino a tomar uns viños, sabendo que ía sorprendelo pola cantidade de tapas que alí poñen gratis ata cunha cunca de Ribeiro adulterado, e despois, cando el seguramente estaba agardando unha mariscada, metino nun restaurante dos de toda a vida, nunha antiga pensión que aínda garda o estilo do tempo dos feirantes e tratantes, onde lle recomendei deixarse de petiscadas e comer coma persoas, para combater o frío, unha de callos como entrante e un polbo á grella de segundo, logo un queixo do Cebreiro con media pera do país e todo con viño de Chantada. Nada de marcas nin cousas raras. E o café, por suposto, de pota, cunha gotiñas de augardente para rebaixar a cafeína.
Ah, esquecíame, antes de meter man a cada prato, obrigueino a sacarlle unha foto para que a ensinase en Madrid. Sería el o primeiro en amosar fotos de pratos de cociña galega sen marisco, pero contrariamente ó que era de agardar, ó día seguinte todos os chupatintas da capital me estaban chamando para ver se lles proxectaba algunha visita de traballo. E non era por fame, senón por gula.