Vendo o entusiasmo con que un grupo de romeiros de Lañas (Arteixo) celebran o santo Amaro dos vellos, lembreime dunha historia que sobre este me contaron non hai moito na illa de Madeira, de como a fama precede ós actos, e algo que calquera podía pór como imprudente actitude, vindo de quen vén tense por piadosa actuación.
Foi nesta illa, onde os vertixinosos cantís de pedra volcánica caen como chumbada nas máis profundas simas imaxinadas, onde en vinte quilómetros en liña recta sobes desde o nivel do mar a case dous mil metros de altitude, evidentemente a través de serpeantes estradas polas que a penas cabe un coche e que, nun cuarto de hora de camiño, che fan pasar dunha calor abrasadora a un frío polar ou dunha soleada mañá a un nubrado horizonte, onde contan que en certa ocasión os veciños dunha aldeíña encaixada entre tan afiados precipicios, sentiron o repeniquear dunhas pedriñas sobre as tellas e as madeiras das choupanas, obrigando á veciñanza a saír por mor de tal espavento, ata que viron, aló no alto, como un velliño esfuracaba coa vara que lle servía de bastón no chan do pico, deixando caer polo cantil as pequenas pedras que arrincaba. Berrarlle ó paisano aquel desde tanta distancia era inútil, así que os aldeáns foron buscando outeiros, cada vez máis próximos ó enredante vello, e cada vez máis arredados da aldea, con intención de recriminalo. E xa estaban todos, mozos, vellos, homes e mulleres fóra da aldea, dispostos contra a tolemia do ancián cando a montaña se veu abaixo arrasando todas as propiedades, destrozando casas e viñedos, fincas e cortellos, pero sen ferir a ningunha persoa.
-Ouh, demo de vello.
Apampados, os paisanos ficaron impotentes vendo como nun intre todo se lles botaba a perder, pero entón, alguén lembrou que non todo se perdera pois que aínda conservaban a vida, grazas a que aquela actitude do velliño os fixo saír a tempo de tan perigoso lugar. E aínda que alguén deu en pensar que se aquel endiañado paisaniño de longas barbas non andase a escaravellar no chan non tería ocorrido o que ocorreu, outros, máis devotos, aseguraron que aquel non era outro que o santo Amaro que se venera nunha igrexa próxima, quen con aquel feito advertía ós paisanos para que se puxesen a salvo antes de que se producise o derrube.
Claro que cada quen entende o que lle convén e a fe move muíños sen vento nin auga. Porque pensándoo ben, o santo Amaro do conto, sendo como é santo previsor e con poderes especiais, ben podía converter todas esas pedras en fume que non danase nin interrompese a paz e o sosego dos paisanos, salvando de paso os bens materiais produto de tantos traballos e sacrificios. E aínda que a dúbida é pertinente, non hai mariñeiro desta aldea madeirense que non leve a estampiña do santo como amuleto protector contra todas as desgrazas e imprevistos que se pasan polo mundo.
Volvendo de Lañas con esta lenda na cabeza, cruceime cun par de discutidores políticos que me fixeron comprender como, máis ca iso de que cada quen fala da feira segundo lle vai nela, cada quen entende o que quere segundo o que necesita. Quen sabe se dentro duns días non nos virán co conto de que certo santo benfeitor foi quen inspirou a algún iluminado para deter a crise (que non é o mesmo ca remediala ou evitala) a base de bofetadas e de vender ata a escada que nos podía sacar do pozo da miseria.