Despois dunha fin de semana de temporal fóra da casa e de gripe dentro, recluídos con sete mantas e un sombreiro como aconsella a sabedoría popular, e o termómetro pendurado como pito insulso entre os beizos, a penas souben das noticias pola radio e tiven que ver o paseíño da infanta en diferido, a pesar do moito que eu, que non son nada de lidias, gusto de ver ós toureiros entrar na praza sen saber por onde vai saltar o touro, se pola dereita ou pola esquerda. É certo que os toureiros da monarquía aprenderon a usar moi habilmente o capote coa sinistra, mentres coa destra suxeitaban a faldriqueira, con ese estilo e galantería propios que se deu en chamar campechanismo, pero agora semella que o touro tamén enveste pola dereita e iso non deixa mans libres para tanta fera que anda solta.
Febreiro sempre foi un mes duro, a pesar do día dos namorados e doutras cousas polo estilo, en que nin a castaña nin o ollomol teñen carne nin sabor, ou algo así, que di o refraneiro; mais, sabendo da dureza deste mes. ¿Por que non se evitan nel todos aqueles asuntos que só contribúen a aumentar o desánimo?. Porque febreiro leva a culpa mais o mal vén de atrás. Se non houbese decembros e xaneiros tampouco habería febreiros, en que nin se pode saír ó mar nin andar por terra enxoita. É un mes en que os termómetros da rúa rompen por abaixo e os da casa por arriba, e só os optimistas do goberno municipal ven a parte positiva do temporal (como declaraba un edil coruñés), que como están para amañar este e aquel cacho de paseo marítimo mal feito do goberno anterior, as olas xa fixeron o traballo de derrube sen cobrar nada. E os fabricantes de sobres xa refregan as mans.
É moi mal mes, e a febre non me deixa concentrar en nada, non en van este ten o nome dunha divindade de ultratumba, a quen os etruscos lle ofrecían sacrificios sobre as campas dos seus finados para calmala e que non os torturase con todo tipo de enfermidades, pesadelos e trasacordos, como está facendo comigo. Pero a quen lle imos facer ofrendas nós, unha sociedade de descridos e iconoclastas, a quen nin para medicinas nos chega a pensión. Porque estes arrefriados ata teñen a crueldade de vir despois de subirnos o prezo da calefacción, dos grelos e do touciño. E a cabeza, sen forza para separarse da almofada, vai dun lado para outro, facendo cálculos desesperados para chegar a fin de mes o antes posible, e cantar felices o de «vaite febreiriño curto cos teus días vinteoito, que se durases máis catro non quedaba can nin gato»; porque a febre da gripe e a dos telediarios non che permite a lectura, nin escoitar a radio, nin ver unha película, nin facer nada que che distraia, mentres a actualidade segue manifestando a súa virtude, a de converter en pasado arcaico as novas de hai dúas horas. E sigo sen saber se serán as noticias, que máis semellan argalladas de feirante ou este olor a eucalipto fervido que inunda toda a casa quen me ten desconcertado.
Con febreiro hai que ter paciencia, que para milagres xa basta o papa e os millares de devotos noivos que recibiron a bendición prematrimonial, nestes tempos en que o amor só se mantén cego diante da bulsa, como deixou de manifesto a infanta, que habendo cartos polo medio medrou nela a fe e a confianza no seu esposo e en todo o que el facía. Son as debilidades do amor desde que o mundo é mundo, desde que unha serpe mercou a honestidade de Eva cunha mazá e Paris o odio de Atenea tamén cunha mazá.
E eu aí vou a espremer laranxas e a que alguén me dea unhas fregas.