Fina, que anda agora nos oitenta, quixo aprender con súa nai o oficio de percebeira en punta Langosteira, a cinco minutos da súa casa en camiño costa abaixo, pero axiña se decatou de que aquel non era oficio para ela, que cada quen ten unhas aptitudes máis ou menos adecuadas para un labor, das que ela carecía; sen embargo non faltaron percebeiros na súa familia, o mesmo esposo baixaba ó percebe nas horas que lle deixaba libre o seu traballo por conta allea, cando non facía falta ter un carné de acceso ós cantís. Fillos e netos aínda hoxe escalan as pedras desafiando os salseiros, esta vez cos seus carnés plastificados e colgados ó pescozo baixo o traxe de neopreno, e ata hai un par de días queixándose de que o porto exterior da Coruña vén a arrebatarlles un dos seus lugares de traballo -coma cando che quitan a leira que che dá as patacas do ano para facer unha estrada que non vas usar-.
Claro que hai cinco anos, resignadamente, colleron a indemnización con que foron silenciados cando lles expropiaron os cantís, cando tamén descubriron un castro do que non se volveu ter noticia, pero agora, cando se acaba de descubrir na cara do dique de abrigo que dá ós temporais, agarrados e agochados nos recunchos e físgoas dos bloques de formigón percebes coma polgares de cavador, pregúntanse, ¿quen vai ter máis dereitos a apañalos, os de Suevos ou os doutro lado?, e insisten, ¿ou acabará algún argallante por montar unha empresa de explotación percebeira con contractos por horas e galanos millonarios para quen outorgue as licencias de explotación?.
Non era esta a función do dique neste porto que non ten barcos, e os poucos que podía haber témenlle por mor da mala orientación cara onde o mar ten máis forza, pero á falta de tráfico aí están os percebes, só que ó ser un lugar de acceso restrinxido, anda na boca de todos quen vai mariscar, quen vai prevaricar e cal debe ser o valor do regalo ó prevaricador en quenda para ter acceso. Á fin, o peirao e o dique son como unha propiedade privada, de maneira que a mesma autoridade portuaria é dona do que se cría no seu cemento, e quen decide outorgar os permisos de explotación e recolección.
Fina foi quen me dixo que se non fose polo traballo que dá collelos, os percebes serían tan caros como as minchas, e iso lembroume a un veciño de Palmeira que, mirando para as bateas que bloquean a entrada ó porto, proclamaba que, se houbese viveiros de percebe (que a todo se chegará), trocaríanse os prezos, porque á fin o mexillón pode prepararse de mil maneiras diferentes, e o percebe só de dúas: cocido con loureiro ou sen loureiro.
E agora estamos diante dun inesperado viveiro do rei do marisco, dun criadeiro que pode dar ideas para facer outros no medio do mar, con contribución de propiedade privada e acceso restrinxido a bloques con armela para levantalos con guindastres, sen arriscarse, atados con cordas de escalador no medio dos salseiros. Pero mentres tanto, augúrase unha guerra onde os furtivos o terán difícil e os mariscadores legais tamén. Augúrase que as lanchas con potentes forabordas asediarán a cara oeste do peirao tratando de burlar a vixilancia portuaria porque o percebe de Langosteira terá máis corpo e máis valor engadido, polo sobrecusto da vixilancia. A pelexa está servida e de momento aínda ninguén pode falar da calidade do mesmo, criado en cemento en comparación co que se cría en pedra de miles de anos batida polo mar. Aínda así, este descubrimento faime intuír que non tardaremos en ver artificiais farallóns percebeiros como bateas ancoradas fronte á boca das rías.