Con isto de se a Lúa é un anaco desprendido da terra e de se o universo medra a medida que arrefría ou se arrefría a medida que medra, tamén eu me afeccionei a telescopiar o firmamento por se vexo vir un pedrolo cara nós ou se un lunático aparece detrás dalgún cráter selenita. E a verdade é que non é necesario ollar fóra deste mundo para ver a que se nos vén encima, porque con isto da crise que aínda rebule, segundo opina Xulio, aprendemos como todo se semella a un cohete caendo sen control, que ó primeiro nos engaiola coa súa luminosa burbulla envolta en po e chatarra que se vai desprendendo ó tempo que se acerca, nun espectáculo de luces sorprendentes pero inservibles, por máis que fiquemos apostados en fiestras e balcóns cos ollos cravados en tanta marabilla mentres os científicos nos advirten contra a radiación luminosa; pero nós nin caso, se tal, poñemos unhas gafas de sol e a mirar como medra esa bola que se bota contra o mundo, sen decatarnos de que tanto resplandor é produto do lume destrutor que a envolve. Que outros hai que nos contan como entrando na atmosfera desintegrarase e aquí non pasa nada, como moito a sensación de ver un foguete que non estoupa. Pero pola contra, algún agoireiro advirte que, segundo el calcula, esta tanto pode espetarse no océano como no tellado dunha casa; e é tan fermoso este momento, que o egoísmo posesivo fainos lamentar que se cae no mar ninguén vai poder sacar unha foto ó seu carón, e como moito só se poden pedir desexos, porque se unha estrela fugaz cumpre tantos como din, que non cumprirá este portento espacial que retorna.
Telescopios, prismáticos e cámaras de última xeración enfocan ó viaxeiro estelar ata que, de súpeto, xa o temos encima, cada vez máis grande, e tan grande é que o roce coas capas da atmosfera o único que fai é desprender máis restos de materiais, como chispas que van ciscando lume aquí e acolá, pero non acaba de desintegrarse, e aumenta a luminosidade ata a incandescencia, e pasa queimando as copas das árbores, estalando as tellas dos tellados e os vidros das fiestras, e espétase arrasando e machacando sen dor todo canto atopa ó seu paso, e onde el non chegou chega a onda expansiva abranguendo miles de quilómetros á redonda. Que xa os entendidos advertían que non era boa cousa tanta bonitura xunta, que hai demasiada porcallada dando voltas arredor de nós, sen que ninguén lle poña freo, e os enxeños hai que facelos pero tamén hai que saber como protexerse deles cando perden o norte e se volven contra o seu creador.
De súpeto a ninguén lle gusta esa marabillosa burbulla. Agora xa sabemos que era irremediablemente perigosa, unha creación do orgullo, da avaricia e da fachenda, e o mal que arrastra aínda non acabou, que puxo o mundo patas arriba e só se salvaron os que tiñan os seus búnkeres ben protexidos e illados. Os poucos que sobreviven á catástrofe saen a ver a desfeita, sen decatarse de que sobre eles aínda está caendo aquela luminosa cauda de monstro galáctico, queimando o pouco que se vai recuperando tras o impacto. E neste intre aparecen os apocalípticos predicadores advertindo, a touro pasado, dun novo mundo e culpando dos nosos pecados a quen só mirou cos prismáticos para aquel artefacto luminoso.
A historia que Xulio conta é espantosa, aínda que el fala desta fantasía coma quen fala da estela da crise como unha nova crise en si mesma. E remata cunha pregunta preocupante: ¿Cantos dos que viviron esta experiencia, non se deixarán engaiolar outra vez por algunha outra burbulla de cegadora luz?.