Aínda que santo sexa sinónimo de boa persoa, non todos os santos son iguais, e aínda a máis non son poucos os que chegaron a tal categoría despois de levar unha vida de maleante ou de embaucador. Á fin ¿que é un santo?. Segundo Xulio, só unha especie de cacique a quen se lle fai algún regaliño e se adula para que interceda por nós diante dos de máis arriba, o que moitas veces pon en dúbida a función e valor de tales intercesores, porque de admitir un regaliño a cobrar comisión só hai un paso. Ata mi tía María, que non perde novena nin misa, me dicía o outro día que ela non cree que todos os do almanaque sexan santos, e que nel faltan moitos que o merecen tanto ou máis cós que están. Mi tía tiña o periódico aberto na páxina en que se daba noticia da morte do misioneiro leonés García Viejo por mor do ébola, e concluía que os santos que o son de verdade, por humildade, agochan a súa condición.
Tamén o amigo Xulio, sempre camiñando entre as dúas caras da moeda, trae ó parladoiro dos xoves o caso do recén ascendido á santidade Álvaro del Portillo, para comparalo co falecido médico e misioneiro leonés, dicindo do primeiro que lle deron unha condecoración polos servizos económicos prestado á Igrexa, e do segundo que poden pasar séculos sen que ninguén se lembre de que renunciou a unha vida chea de comodidades por entregarse profesionalmente ós máis necesitados. Ó primeiro venérano porque, segundo os seus seguidores, foi quen de mediar coa divindade para curar a un rapaciño de non sei que cousa, e o leonés chegou a entregar a súa vida tratando de salvar a dos demais fronte a unha enfermidade mortal de por si, mentres todos os deuses miraban para outro lado; porque ás multinacionais da medicina non lles é rendible fabricar nin investigar en fármacos contra as enfermidades dos países máis pobres e necesitados, e tamén porque os bancos vaticanos, enriquecidos coas dádivas dos seus devotos, non gastan un peso en tubos de ensaio. O primeiro chegou ó cume do ceo desde unha das máis elitistas, excluíntes e ricas congregacións que hai no seo da Igrexa, e o outro era un internista que renunciou a ter unha consulta privada ou a unha nómina de funcionario con galanos das empresas farmacéuticas por receitar isto e non aquilo, para se enfrontar ás peores enfermidades do mundo. E hoxe traio a este home a estas liñas, porque aínda sen saber moito da súa vida privada nin das peculiaridades da mesma, o certo é que por humanidade deixou as comodidades do primeiro mundo para poñer os seus coñecementos ó servizo dos demais, alí onde non hai nin agullas hipodérmicas. Padeceu da malaria por contacto coa mesma e por falta de medios para combatela, o que lle deixou secuelas de por vida, e que ó final agravaron aínda máis a de por si mortal enfermidade do ébola, sen presumir doutra cousa ca de curar de cando en vez, e cos seus poucos medios a algún paciente, de aminorar o sufrimento e consolar ós que sofren sen que ningún deus lle botase unha man.
Contaxiada dese mal reparto da santidade, antonte, mi tía María díxolle a unha veciña que lle veu pedir para san Fulaniño (cuxo nome real me reservo, por se as moscas), que prefería gastar os cartos deixándolle a compra feita a Rosa da Choupana, que non ten subsidio nin cartos para o aluguer, e a outra mirouna desconfiada: «Ti saberás, que san Fulaniño veo todo». E dime ela que llo dixo como se a estivese sinalando co dedo do «arrenégote demo».
Mi tía María consólase dicindo que se hai Deus o misioneiro leonés estará no ceo, e eu quítolle o condicional para asegurar que as persoas ben saben quen son os santos e quen non.