Este xoves, aínda sen tempo para sentar na mesa do noso parladoiro cervexeiro, un dos amigos estendeunos cadanseu sobre con floriñas impresas e troquelado cunha orla oureada dirixido a nós e familia. Era unha invitación para a voda dunha súa filla, e tras as educadas felicitacións para o futuro sogro, avó e todo o que se lle vén encima, a pregunta que saíu da boca de todos era: «¿E quen vén sendo el?». «¿Que tal partido é?».
A pregunta, evidentemente, non falaba de amor, senón de economía. A curiosidade era a que se dedicaba, se tiña un posto de traballo fixo, se era responsable, se o futuro matrimonio vai ter casa propia ou de aluguer, se pensan ter fillos tal e como está o percal e todas esas cousas que demostran que o noivado é unha cuestión de sexo e o matrimonio outra de economía. E cando el marchou, alí quedamos nós como rumorosos esteos amañándolle a vida á parella, indecisos en se regalarlle un cheque ou un xogo de café. Supoño que as mesmas preguntas se farán os amigos dos pais do noivo con respecto á noiva, e niso, ó menos, hai un cambio radical con respecto ó pasado máis inmediato, cando unha boa voda se resumía en que a noiva era guapísima e o noivo un bo partido. Algo que, por sorte, cada vez queda máis recluído ás altas alcurnias, e contra o que nos prevía aquel cura do instituto dicíndonos que, se só nos namoramos da beleza, o amor caduca co paso dos anos. O matrimonio, a nobre institución do desencanto en boca de Campoamor, é tal cando só se aprecian no outro os elementos perecedoiros.
E parello ó bo partido está a noiva adorno e a muller obxecto, que nos envolven con papel de seda nesas películas en que o rico, listo, guapo e exitoso home de negocios, queda engaiolado dunha pretty prostituta que non distingue a culler da sopa da do café, a quen leva consigo a ceas e reunións de copete coma quen leva un Rolex. E contra esa película e outras tantas polo estilo, que as televisións pasan cada dous por tres, ningunha voz manifestou o trato vexatorio que se fai contra a muller. Un trato máis propio doutras épocas e doutras sociedades, en que a condición feminina é moeda de cambio, cando quen casaba non era a moza senón o dote, aqueles tempos nos que ante unha proposta de matrimonio o primeiro que se facía era chamar ó notario para que levantase acta das condicións da unión, o que permitía que negocio e amor fosen por dispares camiños que desculpan e bendicen a bigamia, composta por esposa e amante. Unha moeda de tan alto valor que non falta quen se dedique a secuestrar mozas e nenas con finalidades mercantís propias da escravitude.
Agora o amor, sexo ou como queira que se chame segundo a interpretación de cada quen, non obriga notarialmente a ninguén a unha aportación máis aló das simbólicas arras, que seguen sendo dadas polo home á muller e nunca ó revés, e só se recomenda unha acta de separación de bens cando o amor dá paso a un si quero diante do altar, convertendo ó matrimonio nunha sociedade mercantil e ós conxugues en accionistas da mesma.
A última, que non derradeira, lección de que entre amor e matrimonio hai claras diferenzas tivémola estes días co príncipe Alberte de Mónaco, quen a pesar de ter fillos lexitimados, recoñecidos por el como froito dos amores dunha noite ou vai ti saber cantas, para deixar un herdeiro ó trono procurou unha atlética muller escollida coa árbore xenética, e supoño que económica tamén, a modo de currículo. Á fin tamén no paraíso do xogo, onde a banca sempre gaña, o sexo ten unha suite e o matrimonio unha ficha de ruleta.