Non hai nada máis odioso ca que nos ameacen constantemente con toda clase de advertencias que, pretendendo tranquilizarnos aínda nos meten máis o arrepío no corpo. Tememos un accidente cando collemos o coche, a un atentado cando entramos en determinados lugares públicos, a unha multa por despiste á volta dunha curva, a que nos neguen o retiro cando nos toque, e ata ás cartas que nos trae o carteiro cando nos manda asinar un recibo. Un nunca sabe que sorpresas lle agardan, se porque se cruza un gato negro no camiño ou porque saes co pé esquerdo da casa. E intentando prevelas fixeron fortuna os adiviños, augures e vaticinadores de todos os tempos. O medo debe de ser unha das poucas cousas sen remedio contra a que todos dan consellos.
Mal que o pareza, o medo non é covardía, senón precaución contra o inesperado. E algo así foi o que o mes pasado sentiu unha veciña de Arcade, quen, imbuída de tantas imaxes de atentados, paquetes bomba e cousas semellantes, a todas horas nos noticiarios, atopouse cun fardo ben atado na porta do bar que rexenta, e sen sacar as chaves do bolso chamou á policía. Calquera faría o mesmo. Á fin o medo non ten dono pero si moitos mensaxeiros. Ó final viñeron todas as sirenas do concello e descubriron que só eran revistas que alguén, coa mellor intención do mundo, lle deixaba para que non lles faltase lectura ós seareiros do seu bar. O malo do medo non é o medo en si, senón esa capacidade que ten para facer de nós uns desconfiados, fomentando aínda máis esas negras sospeitas que nos rodean e acosan ata converterse en lei inapelable, en acompañante sen escrúpulos, en orde que se transmite como unha mensaxe viral, almacénase na ROM do subconsciente e crece ata contaminar os miolos borrando da mente toda lóxica posible.
Os e-mails e os whatsapps bombardéanos con avisos de precaución, a televisión móstranos as mil caras do terror, as axencias de viaxes limítannos os movementos en calquera cidade, e ata nosas nais nos advirten para que andemos con coidado cando saímos da casa. Mais o malo deses temores, arrepíos, receos e sospeitas non fica nesa obrigada precaución, senón en non saber onde están, de onde veñen ou onde se agochan para erradicalos, mentres eles, silandeiramente estenden, tal becho multitentacular, a fonte do terror ata contaxiar a toda a sociedade cada vez que levamos, traemos ou chiamos historias, contos e imaxes. E canto máis grandes son eses tentáculos menor é a capacidade de razoamento.
Nesta nosa vulnerabilidade radica a forza do temor e o dominio do medo. Lembro cando aló por marzo do ano catro, un amigo fontaneiro, ó rematar a visita a un cliente, se dirixiu a recoller o coche que deixara nun aparcamento público, e marchou esquecendo a maleta de ferramenta no fondo duna mal iluminada praza. Cando ó chegar á casa se decatou, volveu ó aparcamento e atopou a toda unha brigada de policías encordoando o espazo e dirixindo un robot anti-bomba contra a maleta. Como lle dixo un dos gardas, «máis vale prever ca curar».