A primeira sorpresa que levou Elvira cando lle foi botar a galdrumada á manxadoira foi que o cocho non veu correndo a devorar o almorzo como era costume todas as mañás. Daquela entrou no cortello a puxar nel por ver que lle pasaba e acabou conseguindo que o animal se erguese, pero non andaba ben, andaba de lado, como se as patas dereitas non lle respondesen, e daquela chamou ó veterinario. O diagnóstico foi moi claro, o cocho tivera un ictus; e entón, a pesar da gravidade do asunto, non faltaron os insensibles e mesquiños sorrisos nalgún dos presentes e algún chiste sen graza, que con tanta graxa, con tanto colesterol, o raro sería non telo. Pero para Elvira non era ningunha brincadeira. O animal aínda era noviño. Só pesaba cincuenta quilos. E o veterinario concluíu que aquilo xa era cousa da familia, atendelo o mellor posible ata que morrese, que, pola súa experiencia, sería en poucos días, ou acelerar o proceso para que deixase de sufrir.
Empezaron as divisións de opinións, pois se para uns unha eutanasia era o mellor, para Elvira a morte daquel animal era unha inxustiza do destino, contraria ós designios da Providencia, polo que ela prefería coidalo e tratar de alivialo ata que Deus quixese. Pero o seu marido non. Coidar a aquel porco era unha perda de tempo. El prefería cravarlle o coitelo e evitarlle o sufrimento dunha agonía, dicía, á fin só era un cocho destinado a pasar, antes ou despois, polo banco do matachín.
Finalmente impúxose a opinión de Elvira, que aínda que fose un cocho, aquilo non era o que se agardaba del: morrer tan noviño e de enfermidade, cando o seu destino debería ser o de comer e engordar ata os douscentos quilos e gozando de toda a saúde do mundo. E nesta discusión sobre os sentimentos dentro do entorno familiar, o veterinario non tiña nada que dicir. Será o que os da casa decidan, e os da casa decidiron o que Elvira mande.
E cada día, a Elvira, convertida en enfermeira, dáballe de comer practicamente na boca, consultou con entendidos en herbas e remedios o uso de determinadas plantas e cambioulle o estrume da corte por un leito de palla nova, pero o cocho seguía sen erguerse, e cando o facía andaba coma un borracho, sempre de lado. Daba dous pasos e caía.
Elvira non se daba por vencida, e aínda lle foi poñer unhas velas ó santo Antón o Lacoeiro, ó avogoso dos animais, o do 17 de xaneiro, aquel a quen se lle pide forza naquel sitio como ó porco no fociño. Porque Elvira, cando un problema non se arranxa doadamente, bota man do que sexa e de quen sexa «que xa polos santos ou polo demo, ora por nobis» ?di ela textualmente.
E foi que o porco de súpeto, unha mañá ergueuse e foi el só á manxadoira, e Elvira viuno e chamou a todos para que visen o milagre do santo Antón, o milagre que outros achacaron ás herbas que o vello Gumersindo lle mandou mercar na para-farmacia de Coristanco, propiedade dun seu neto que non aprobou as oposicións a farmacéutico, ou ó mal diagnóstico daquel veterinario que todo o amaña cunha inxección de pentotal sódico, e que agora culpa a santo Antón de ter que pechar o consultorio: «A ese santo fáltalle humanidade».
Iso si, o cocho xa vai nos cento cincuenta quilos. Cincuenta quiliños máis e na casa fan festa.