semana pasada, baixando polo medio do fermoso e empinado pobo Dinan cara o río, atopeime de fronte cunha parella de Montemaior que viña de volta, costa arriba e con calor no ambiente, así que non estaban para moitos contos: querían chegar axiña ao autobús que, a eles e a outros excursionistas que partiran de Santiago, os estaba esperando. Deu pouco tempo a falar: nin eles podían, nin eu tampouco. Pero si o xusto para que me ensinasen o itinerario de varios días que seguían polo mellor da Bretaña, de oeste a este, de norte a sur. Un programa que eu faría todos os días se poidera, así, en bucle, pero iso non ocorre nin nas películas americanas sobre os días da marmota.
Con máis tranquilidade, poderíamos conversar alí mesmo da impresión que lles estaba causando aquela rexión, a que Cunqueiro citara como a Galicia soñada, e que Castelao percorrera coa muller seguindo estelas de cruceiros e calvarios. Tamén o fixo hai anos o cura de San Cremenzo, Fidel Fernández, e de feito o cruceiro novo do Allo, esculpido por Anxo Cousillas, está inspirado nun daqueles. Se se pode, vale a pena a experiencia. Eu puiden facelo hai tres anos, co propio libro de Castelao na man, e tamén co Breizh de Miro Villar, e foi unha pequena viaxe no tempo: todo está igual. Impresionan sobre todo os cruceiros da peste, con nós no fuste, como o que hai en Entrecruces, unha xoia á que ninguén lle fai moito caso.
APero non puido ser. Ese debate terá que agardar a outra ocasión, se cadra nas beiras do Pointe du Raz ou entre os menhires de Carnac. Máis posiblemente, nunca se producirá. Estou seguro de que, coma min, viron un país que coida do seu, que o valora como se merece, que sente orgullo do que ten e do que tivo, que sabe aproveitar un turismo de calidade sostible e respectuoso. Un sitio do que, aínda hoxe, temos moito que aprender.