Das tres voces sobre as que a RAG debateu e votou, ben heteroxéneas, non deixo de recoñecer sen ningún xénero de dúbida que todas elas encerraban méritos que están fóra de toda discusión. Á marxe de preferencias persoais, particularmente agardo que a escolla de Manuel María para protagonizar o Día das Letras Galegas do ano vindeiro faga esquecer polémicas vividas na anterior elección e posibilite que, de novo, o Día das Letras colla pulo e transite polos vieiros do que debe ser, isto é, unha festa literaria e cultural de innegables connotacións identitarias e colectivas que debería resultar operativa para volver unir vontades, esforzos e recoñecementos de todas as partes da sociedade galega, tamén das que este ano se mantiveron á marxe.
A ampla obra literaria de Manuel María -non só poesía, tantas veces de inequívoco saibo popular e outras tantas felizmente musicalizada, pois tamén se estende á narrativa, á dramaturxia, ao ensaio, aos eidos da literatura xuvenil e infantil ou ás súas abondosas colaboracións xornalísticas-, xunto co seu traballo como libreiro e editor e mais a súa presenza recorrente en numerosas iniciativas culturais que, desde a base, defendeu e impulsou ao longo da súa vida, convérteno nun modelo de análise e difusión extraordinariamente rendible e eficaz en moitos campos, onde non é menor o feito de ser, toda a súa vida e moi conscientemente, un activísimo e insubornable militante da nosa lingua e da nosa literatura.
Hoxe en día hai xa abondosa bibliografía sobre a súa obra que cumprirá revisar e actualizar mais alegrareime que esta se lea e relea, que se iluminen parcelas pouco coñecidas da súa vida e que o seu herdo se difunda e siga a agrandarse. Ben o merece a súa dimensión máis estritamente persoal, gobernada sempre pola bonhomía e a xenerosidade; ben o merece tamén Saleta Goi, a súa exemplar compañeira e albacea universal.