En Galicia, na segunda metade do XIX, houbo o Rexurdimento. Agustín foi un novo Rexurdir de seu. Agustín Fernández Paz deixou a herdanza viva dun fío de leite entre xeracións. Este é un país envellecido demograficamente, máis cheo de crianzas da imaxinación. Semella que os eidos están abandonados de cultivos, que as vacas de hogano son as últimas, que hai seca nos depósitos da esperanza. Mais todo iso é un pesadelo pasaxeiro. O fío de leite escintilante co que escribía Agustín, ese activismo do soñar, enxerta presente e futuro, é unha transfusión liberadora. Grazas a Agustín este nunca será un país estéril.
Dicía Máximo Gorki que un escritor tiña que saber facer os seus propios zapatos. E Agustín sabía facer os seus e facer os de todo un pobo. Zapatos do mellor coiro da humanidade para andar os camiños na néboa e subir os chanzos desa escaleira onde agora, hoxe, arestora, nos sentimos abraiados e orfos. E como di John Berger, co asombro escoltado pola vida e a morte.