As pequenas cousas de Carlos Casares enchen de vida e de sabedoría a sede de Tabernas
16 may 2017 . Actualizado a las 08:49 h.¿Os coellos beben ou non beben? Esta cuestión, que pode semellar peregrina, era o nó do último artigo que enviou Carlos Casares a La Voz, o 8 de marzo do 2002, un día antes do seu falecemento, e ao que deu onte lectura na sede da Real Academia Galega a periodista de V Televisión Lucía Vidal. ¿O último?, preguntábase ao darlle paso Víctor Freixanes, que lembraba que, no día seguinte do seu pasamento, o xornal gardaba no lugar da súa columna un espazo en branco.
Todo menos baleiro estaba onte o salón de actos da Academia, onde un grupo de xente se xuntou para celebrar a Casares, ao escritor, pero sobre todo ao amigo, amigo polo trato persoal, amigo tamén a través dos seus artigos, cuxa lectura diaria remataba por establecer un vínculo íntimo cos mundos do autor. A reunión, arredor dos seus fillos Håkan e Christian, tornou en encontro de amigos entre os que aflorou de novo a conclusión de que máis aló do bo narrador o que había era unha boa persoa, proclive sempre á conciliación, ao diálogo, incluso na disensión máis evidente. Esa carga emocional desbordouse na coruñesa rúa Tabernas cando o gaiteiro vigués Carlos Núñez subiu ao estrado para interpretar unha peza gaélica chamada An Eala Bhàn [O cisne branco], moi popular en Escocia e composta por Dòmhnall Ruadh Chorùna,así alcumado (tamén míster Chorùna) por ser descendente dunha escocesa que acompañou a John Moore na súa aventura galega e que, conta a lenda, cando o xeneral británico caeu mortalmente ferido na batalla coruñesa, deulle de beber o seu derradeiro vaso de auga..
De morrer afogado nun regato, relatou Antón Riveiro Coello -que naceu en Xinzo, vila na que se criou o escritor-, salvou a Casares a sogra do biógrafo, que ademais era prima. El tiña daquela 6 anos e ela, 8.
Así, entre contos, lembranzas e anécdotas, transcorreu a mañá, entre amigos, coma no faladoiro da terraza dun café de Baiona ou nas bancadas dunha lareira arredor dun lume en calquera aldea ourensá, sen palabras solemnes, co idioma da rúa, como lle gustaba a Casares, reflexionando sobre as pequenas cousas e os incidentes menores da vida, que son nos que -el ben sabía- adoitan estar encerradas as ensinanzas maiores. De seguro, que un sorriso se lle tería debuxado nos beizos.
Como tería rido a gargalladas -el, que era un neno apenas grande- de saber que os alumnos do IES Alfredo Brañas de Carballo (os que un día lle falaron daquel problema de se os coellos beben ou non beben) dedicáronlle un corto á súa «poliédrica figura» titulado Carlos Casares, que crack.
O Concerto das Letras, hoxe en Ourense
O Consello da Cultura Galega organiza, co Concello de Ourense, unha nova edición do Concerto das Letras Galegas, que viaxa desta volta á cidade auriense como homenaxe a Carlos Casares. A Real Filharmonía de Galicia e o coro novo da Orquestra Sinfónica interpretan música galega e estrean a obra A formiga, do compositor Rubén Vizcaíno. A cita é hoxe ás 20.30 horas no Auditorio Municipal de Ourense. A entrada é gratuíta ata completar aforo.
«As laranxas máis laranxas de todas as laranxas», montaxe programada para centros educativos
A Fundación Barrié programa na súa sede da Coruña e para centros educativos de toda Galicia, co gallo do Día das Letras Galegas, funcións teatrais de As laranxas máis laranxas de todas as laranxas a cargo da compañía artística Katarsis e dirixida pola actriz Estíbaliz Veiga. A peza foi premiada en 1973 pola Agrupación Cultural O Facho. No espectáculo intégrase o conto de Carlos Casares A galiña azul, así como textos doutras obras súas.