Chámase Luis Otaduy Guerreiro e naceu en Ferrol, no 1930. O pai, compostelán, fillo de vasco e ferrolana, veu como médico de Asistencia Pública Domiciliaria ao concello de Fene, onde exerceu trece anos. Aínda hai veciños de Maniños, Barallobre, Limodre e Sillobre que recordan a don Luis. A nai, Mercedes, nacida na Habana, veu a Ferrol moi nena, cos pais e cos irmáns, entre eles Andresito, quen, andando o tempo, sería o don Andrés Guerreiro, director de Bazán.
Luis estudou o curso do ano 1938-1939 no Tirso de Molina, pero ao rematar a Guerra Civil a familia marchou a Madrid, aínda que pasaba as vacacións en Ferrol, e os rapaces o verán enteiro, polo que seguiron mantendo as amizades na cidade.
Malia que a súa vocación literaria era evidente, Luis estudiou Dereito e exerceu de avogado, primeiro en Ponferrada e depois en Madrid, compartindo, en ocasións, despacho con colegas antifranquistas como Cristina Almeida, Jaime Sartorius e José Jiménez de Parga entre outros. No ano 1967, cando entrou na asesoría xurídica de Bazán, nin sequera o tío Andrés coñecía o seu ir e vir polos tribunais de xustiza, defendendo a traballadores e a líderes sindicais na clandestinidade; pero en 1970, durante o proceso de Burgos, cando, con varios centos de letrados liberais, se pechou no Colexio de Avogados de Madrid, nunha noite chea de emocións, na que na radio se escoitou a voz do Papa Paulo VI pedindo piedade para os condenados a morte, alguén o denunciou e pasou varios meses sen tocar un papel na Xerencia. Foi o novo director de Personal e Asuntos Sociais, Ángel Simón Ramiro, significado dirixente de Acción Católica, que depois chegaría a director da empresa, quen o sacou do ostracismo, sen facer caso da acusación de comunista.
O traballo en Bazán deixoulle tempo para escribir en xornais e revistas, e Otaduy recuperou unha actividade que iniciara na Universidade, cando publicaba artigos e contos en La Hora, semanario no que tamén colaboraban Camilo José Cela e Alfonso Sastre; e que continuara durante o servizo militar con crónicas humorísticas na revista Robledo, da que eran redactores o poeta José Ángel Valente e o autor teatral Ángel Muñiz.
Dende 1975 publicou con regularidade en Informaciones, o desaparecido xornal vespertino que dirixía Juan Luis Cebrián, con Vázquez Montalbán, Haro Tecglen e Forges; en Tribuna Vasca, dirixida por Eduardo Sotillos; en Ya cando o cardenal Tarancón presidía a Conferencia Episcopal; e en El Ideal Gallego, de A Coruña, dirixido por Rafael González, onde publicou greguerías humorísticas e unhas Crónicas ferrolanas que anticipaban estas que eu fago hoxe. Os libros de Otaduy teñen moito de autobiográficos. No titulado Las hijas del capitán (de navío), trata da súa infancia en Maniños; en Rumbo norte dos once días que pasou embarcado na pesca do bonito, no Gran Sol; en Tenerife y las palabras das vivencias como alferez das Milicias Universitarias en Santa Cruz; en Españoles en Hamburgo da súa experiencia como obreiro nunha fábrica da cidade alemana; en Cuaderno de Cuba, dunha viaxe en procura da presenza familiar na illa; en La del gorrito de estambre doutra viaxe con fins arqueolóxicas, que resultou tamén amorosa. Os outros son libros humorísticos, porque Luis Otaduy é home de humor; de fino e excelente humor.
siro@siroartista.com