En Sderot, no sur do que se coñece como Israel, xusto ao outro lado do aramado que rodea Gaza, hai un outeiro desde o que un ten unha boa panorámica da Franxa. Foi sempre un lugar popular entre os estrategos que se dedicaron a destruír esta parte do mundo. Desde ese outeiro otearon o faraón Tutmosis e Alexandre Magno. Napoleón, que tamén combateu aquí, despregou seguramente os seus anteollos para contemplar Palestina desde este promontorio de Sderot, que naturalmente non se chamaba entón Sderot porque Israel naceu cando o meu pai estaba xa facendo a carreira de Medicina en Santiago.
Ese outeiro de Sderot segue sendo moi popular como punto de observación. Cada vez que hai un bombardeo indiscriminado da Franxa de Gaza, como no 2002, 2006, 2008, 2009, 2012 e agora no 2014, os veciños de Sderot, e moitos outros turistas chegados doutros lugares do país, soben aí para contemplar como choven as bombas e os mísiles sobre as casas dos seus veciños. Chámanlle «o cine de Sderot» e efectivamente ten o ambiente dun cinema de verán ao aire libre. Hai cadeiras de plástico traídas dos bares, mesas plegables, tarteiras coa merenda. Van familias enteiras, desde os avós aos netos. Como Nerón cando vía arder Roma, cantan cancións e latrican entre eles alegremente en ruso -a maior parte dos colonos de Sderot chegaron de Rusia na década de 1990-. Cada vez que estoupa un mísil nunha casa de Gaza, estoupa tamén axiña un aplauso entusiasta no outeiro de Sderot.
Algúns chámanlle a este lugar O Outeiro da Vergoña. Pero non o consideran unha vergoña porque exista, senón porque se ve demasiado. Unha reporteira da CNN estaba a falar en directo desde alí cando se escoitou unha forte explosión e acto seguido uns vítores. «Que foi?», preguntáronlle desde o estudio, e a reporteira explicou o que pasaba, contendo apenas a súa indignación. Cesárona de contado.
Se lles preguntas a eles, os excursionistas xustifícanse explicando que eles tamén viven aterrorizados polos cohetes cos que responde a resistencia palestina desde Gaza. É certo que algunhas persoas perderon a vida en Sderot nos últimos trece anos por esta causa, o último, un inmigrante tailandés ao que o seu patrono obrigou a traballar durante unha alarma aérea. En Sderot mesmo teñen un museo dedicado a isto, no que podes ver anacos de cohetes caseiros. Non hai máis museos ca este, sen embargo, porque Sderot non quere lembrar nada que sucedera antes de 1954, o ancestral ano da súa fundación. Que había antes? Pois antes estaban as vilas árabes de Huj e Najd. En certo modo seguen estando porque o que cambiou foi o nome; e a xente. En maio de 1948 chegaron os soldados israelís e deportaron a toda a poboación. Non foron moi lonxe, tan só ao outro lado de onde agora está o aramado. Porque resulta que os deportados de Huj e Najd e os seus descendentes son os que viven precisamente nos campos de refuxiados e barrios que se ven desde o outeiro de Sderot. As casas que arden cando os de Sderot aplauden son as deles. As casas onde durmen os de Sderot eran, en gran parte, tamén as deles.
Tamén as familias de Gaza se reúnen ás veces. Ao comezo desta ofensiva, por exemplo, xuntábanse para ver o mundial de fútbol. Un grupo estaba vendo a semifinal entre Arxentina e Holanda nun café cando un proxectil do Exército israelí caeu sobre eles. Matou nove, feriu e mutilou outros vinte. Seguramente chegou entón desde o outeiro de Sderot o ruxido dun aplauso entusiasta, o único en todo o planeta naquel partido no que, se ben recordo, non houbo goles e á xente, en xeral, lle pareceu aburrido.