Seducía a través da palabra e da intelixencia. Comezaba a falar e lograba rodearse dun silencio atento no que cadaquén atopaba un motivo para admiralo. Non volvín coñecer ninguén así. Carlos Casares posuía un talento innato para gustar narrando, e tivemos a sorte de que puxese esa capacidade marabillosa ao servizo da cultura galega. Soubo ser en Galaxia un editor atento, soubo pular politicamente un galeguismo anticuado, e soubo entender que sempre queda todo por facer. Imaxinen que nace na India e non en Ourense. Imaxinen que, coma moitos da súa xeración, acaba dedicado a pór patacas e non palabras. Imaxinen que decidise que o galego non era unha lingua digna abondo para ese seu talento de seducir contando. O único que non soubo facer Casares foi vivir máis tempo.
Ademais era xeneroso. De feito, disque morreu porque tiña o corazón demasiado grande. Seducía así, despregando xenerosamente esa intelixencia brutal a través das palabras que enfiaba a modo, nunha oratoria perfecta, consciente, en fin, de que os deuses só elixen unhas poucas persoas para seren así. Por iso, non sei de mellor opción para dedicar as Letras Galegas, por xustiza e por memoria. Porque Galicia non se pode permitir esquecer a Casares, o sedutor. É certo que a el o perdemos definitivamente o día que lle estoupou o corazón, pero agora temos a oportunidade de sermos seducidos outra vez a través da súa palabra revivida. E quen sabe, se cadra entre todos aqueles que teñan a sorte de descubrir a Carlos Casares por primeira vez no 2017, aparece alguén que aprenda con el a rescatar a literatura da orfandade na que quedou o día que Carlos se foi.