Lémbrome, Agustín, da primeira vez que te vin nunha charla con rapaces, na Biblioteca Provincial de Lugo a finais dos anos 90. De como os engaiolaches coa túa arte de contar e con aquela anécdota -un chisco esaxerada, diríasme despois- de que por anotar unha idea no caderno que sempre levabas contigo case te esnafras co coche mentres conducías. Lémbrome do día no que me falaches dos teus alumnos mugardeses, aos que tamén enfeitizaches, día tras día, léndolles Charlie e a fábrica de chocolate, e de como berraron na aula, de xúbilo e xustiza, cando Charlie deu co billete dourado.
Lémbrome, Agustín, de empezar a ler os teus libros e falar contigo dos teus personaxes. De Diana, Mariña, Sara, Adrián, Clara, vivos no teu maxín e tamén no meu por ese milagre que é a páxina escrita. Anos despois, leríalles Desde unha estrela distante aos meus fillos, que ao rematar preguntaron que cando saía a segunda parte e se non había película do libro: lembro a túa risa ao sabelo. Lémbrome de como agromaban nas nosas conversas Dahl e Rodari, xaora. Auster e Poe, Lovecraft e Cunqueiro, Rosalía e Valente, Barnes e Pamuk e Casares. De falar dos Kinks, dos Animals, de Dylan e mais de Joe Strummer e os Clash. E de Perec, claro: ti lembrabas porque ese era o fermento das túas historias.
Lémbrome de chamarte cada vez que quedabas finalista do premio nacional, e como respondías cun finxido fastío que non agochaba a túa bonhomía, a túa retranca en cumprida convivencia coa túa xenerosidade e cortesía exquisita: cada lector era un amigo, e sempre os tiveches a moreas. Lémbrome de como sempre escribías para dar as grazas despois de cada entrevista.
Lémbrome de como as voces baixas e as olladas líquidas dos teus moitos amigos tampouco ocultaban a súa xenuína preocupación cando souberon da túa enfermidade. Lémbrome do día que me amosaches os cadernos amarelos nos que escribías, das páxinas e páxinas que enchiches enfebrecido nada máis saber do teu diagnóstico, e nas que recolliches a túa historia e a dos teus. De ver no teu estudio o gravado de Seoane e a foto de Rosa Parks sentada no autobús, a carón do Concerto grosso de Miguelanxo Prado.
Lémbrome, Agustín, da inquietude que nos invadiu hai uns días por mor do teu repentino silencio no Twitter. Lembrámoste, cada lector, cada amigo, e mentres nós o fagamos, ti seguirás connosco. E logo estarán os teus libros, nos que ti segues a vivir.