Touriño dedica a Vigo en sus memorias una atención máxima. Amagó con dimitir al caer Mariño y vincula al BNG con intereses urbanísticos
17 nov 2012 . Actualizado a las 07:00 h.«A situación do partido en Vigo sempre estivo omnipresente nas miñas preocupacións e ocupacións dende que asumira a secretaría general», relata el expresidente de la Xunta Emilio Pérez Touriño en las memorias políticas que la semana que viene verán la luz. Vigo está presente en gran parte de la obra editada por Galaxia, así como los actores políticos de la ciudad y sus representantes empresariales, a los que con cierta ironía retrata como «as forzas vivas». El actual alcalde, Corina Porro, Lois Pérez Castrillo, Carlos Príncipe, Fernández Alvariño o Miguel Barros forman parte de las 476 páginas del exlíder socialista, que sobre todo guarda sus mejores elogios para Dolores Villarino y para Ventura Pérez Mariño.
Caride descubrió a Abel. No es que le dedique demasiado espacio a Abel Caballero en su libro, pero Touriño revela aspectos de su reenganche a la política que estima no son conocidos, incluso por el actual regidor. «Non creo que o saiba Abel Caballero, nin probablemente o chegase a sospeitar pero o seu retorno da universidade á actividade política foi idea orixinal dunha viguesa e compañeira súa de facultade: a conselleira de Política Territorial, María José Caride. Primeiro, co seu nomeamento como presidente da Autoridade Portuaria de Vigo e, posteriormente, como candidato á alcaldía. Unha iniciativa -esta última- que lembro non compartía José Luis Rodríguez Zapatero, que me chegou a preguntar se realmente cría que era unha boa idea esa «vuelta al pasado», pois estimaba que era preferible unha candidatura máis nova».
Carlos Príncipe . Touriño apunta en varias ocasiones el tormento que le causaba el PSOE olívico «un partido endogámico, enquistado e pechado sobre si mesmo, atormentado e preocupado polas súas liortas, enredos e divisións internas». Esa situación y la influencia de grupos sociales hizo a Touriño pensar «en afrontar a necesaria substitución de Carlos Príncipe». «Non sen dificultades, pero grazas ao sentido de partido e á xenerosidade de Príncipe, aquilo funcionou».
El fichaje de Mariño. Se refiere en esa parte Touriño al fichaje del magistrado y exdiputado Ventura Pérez Mariño. «Despois de darlle moitas voltas, de sopesar as vantaxes e inconvintes e de compartir a idea con José Blanco, pareceume a mellor opción, xa que a súa acreditada personalidade e traxectoria democrática e progresista significaban unha decidida aposta de cambio e renovación en Vigo, feita eso sí, con forceps e respiración asistida en todos e cada un dos seus pasos».
Conflicto con el BNG. Las malas relaciones entre el alcalde socialista de entonces y los nacionalistas tenían para Touriño varias justificaciones. La más llamativa: «O BNG, probablemente por un variado conxunto de factores, entre os que figuran os intereses e ligazóns que puidese ter na xestión urbanística». Para el expresidente, Lois Pérez Castrillo era «un líder de débil figura», pero la culpa la centra en Beiras, «que non deixou de alentar a operación [de derribo de Mariño]. A súa extratexia era invariable: ou dimitía o alcalde e se reconstituía o goberno de coalición -esperaban e desexaban que con Miguel Barros á fronte- ou sentíanse desvinculados de calquera pacto do PSOE. Non só entregarían a alcaldía de Vigo ao PP, senón que estenderían a ruptura de acordo á elección do presidente da Deputación da Coruña, que estaba a piques de celebrarse».
Dimisión de Touriño. El socialista apunta en sus memorias que intentó convencer a la dirección del BNG con reiteración de que no diesen dicho paso, pero no lo logró. «As dúbidas e manobras nalgúns sectores do partido para aceptar volver á alcaldía con Miguel Barros, quen non deixou unha e outra vez de mostrarse claramente favorable e disposto, leváronme a anunciar publicamente a miña intención de deixar a dirección do socialismo galego se se consumaba aquel pacto de conveniencia», que él estima que castigaron las urnas después.
Caride frente a los demás. «Nunca me convenceu o modelo dos gobernos de Fraga, nos que facía coincidir a máxima responsabilidade do partido co máximo responsable no goberno do investimento en obra pública e da súa distribución territorial. Deliberadamente quixen afastar o partido-organización, o aparato, da responsabilidade da contratación e evitar calquera mala interpretación», se explaya Emilio Pérez Touriño explicando que el fichaje de la viguesa María Caride, acabaría por propiciar un ataque de los conselleiros socialistas con más años en el partido contra los recién llegados.
Villarino, conselleira. Tras cargar incluso contra Abel Losada ,que fue su jefe de gabinete en su última etapa como presidente, acusándole de no haber cumplido con el encargo de confeccionar el programa electoral de las autonómicas del 2009, Touriño revela que tuvo que pedirle ese trabajo a Dolores Villarino a cinco días de que comenzase la campaña electoral. «Nunca poderei recoñecer suficientemente a capacidade, a xenerosidade e a lealdade de Lola». «Unha vez máis, os intereses clientelares internos de dirixentes do partido conseguiron un absurdo: deixar fóra [de las listas] a quen era a presidenta do Parlamento e unha das deputadas máis valiosas e capaces. A exclusión de Lola foi un duro golpe para min. Pediríalle que se incorporase ao goberno se volvía a ser presidente», descubre en la parte final de su libro Touriño, ensalzando una vez más a Dolores Villarino.