Es interesante conversar con él, por cómo habla de cosas elevadas con sencillez este profesor sencillo que se ha jubilado en la Universidad de Vigo pero en la que aún continúa desarrollando los proyectos de investigación novedosos que tiene en su agenda. Este ingeniero físico se formó en Santiago, en Múnich y en París.
De denso currículo académico, tiene el aspecto de un abuelo feliz, si no fuera porque no le gusta que el campus pueda perder Física. Esto le provoca malestar, como el que también denuncia proveniente de las dos veces que, dice, el decano de Ciencias le habló de abandonar el campus. «Isto paréceme de xulgado de garda que por dúas ocasións me amenazara con botarme da Facultade. Un profesor dunha universidade extranxeira ou de calquera sitio vén dirixir teses doutorais ás nosas universidades e a min o decano non sabe que me decir. Entón o que fai é presionarte e ameazarte a ver se te aburres», dice.
«Cobro a miña pensión»
Domarco lo tiene claro: «Eu non cobro pola Universidade, cobro a miña pensión de xubilación. O meu traballo agora é enteiramente gratuito en beneficio dos alumnos. A a miña vocación é a investigación e agora non vou deixala. De feito teño a entrada libre na Universidade de Santiago. Teño as chaves da Facultade de Física, e en colaboración con eles estou desenvolvendo unha liña de investigación sobre a superconductividade», señala este ingeniero. Con Santiago ha hecho publicaciones científicas internacionales, patentes conjuntas y aún seguirán haciendo «un traballo moi interesante».
El veterano profesor asegura que un trabajo de investigación «é o que nos fai máis humildes. Ves cantas veces te equivocas e cantas veces a nosa intelixencia é limitada. A experiencia da investigación ponte no teu sitio e diche que o que tes que facer non é facer valedeiras as túas premisas senón que tes que cuestionarte, cambiar a túa maneira de pensar e tratar de interpretar as experiencias da natureza porque a verdade está aí». Domarco no pide nada a la Universidad pero advierte: «Se me presiona moito o decano, irei para a Universidade de Santiago. Ninguén che pode impedir investigar». Gerardo trabaja en varios frentes. Sigue desarrollando el prototipo del acumulador de energía y está inmerso en un trabajo sobre el campo termomagnético, en un nivel prelimar. «Traballamos en ferromagnetismo, co gadolinio. Levo máis de corenta anos con isto. Inda non temos estudantes traballando neste campo novedoso». Echa de menos en la Facultad de Ciencias más colaboración: «A xente que nos rodea son ignorantes do que facemos aquí e na facultade debería haber unha colaboración mutua. Hai que ser humildes, recoñecer que nos equivocamos e así corrixir», señala este ex alumno del Nobel de Física, Walther Gerlach.