Tres pisos

Hai estudos que son pouco coñecidos polo pobo, tamén polas autoridades que nos gobernan. Hai varias investigacións que recomendan non construír edificios de máis de tres andares para vivenda. O estudo feito polo doutor Fanning, titulado Families in flats, correlaciona a proporción de enfermidades mentais coas persoas que viven en pisos superiores ao terceiro, entendendo que diminúen a relación co que sucede na rúa, no parque, na beirarrúa, mesmo perden a visión próxima da vida urbana.

O doutor canadense Cappon, a danesa Jeanne Morville e o estadounidense Óscar Newman engaden que os nenos criados en pisos superiores ao terceiro teñen máis dificultades para comezar a relación social cos da súa idade e tardan máis en xogar cos seus veciños de barrio ou de bloque. Todos coinciden en que en edificios de tres plantas sen ascensor, os seus habitantes participan activamente da escena urbana e relaciónanse de xeito máis natural co resto da rúa, pero en alturas superiores séntense máis illados da vida urbana, perdéndose a conexión entre vivenda e rúa.

Claro que todas estas investigacións foron realizadas no final do século XX, cando a mocidade non tiña dispositivos electrónicos nin ordenadores que acaparasen a súa atención. Foron feitos antes de que os nosos pequenos se volveran introvertidos e protexidos en exceso polos proxenitores. Pero as conclusións deses estudos están aí, por se no futuro volven a ter relacións sociais e de veciñanza.

Se queremos mellorar a saúde mental dos nosos cidadáns, deberemos ter en conta estes estudos na aprobación dos plans urbanísticos.