Demente

Pasou de ser un home amable, considerado e cortés, a un impertinente, sarcástico e gratuitamente mordaz; de obsequiar cumpridos a utilizar un catálogo de adxectivos grosos, intempestivos e desprovistos de empatía. Ninguén se libraba das súas frías e crúas valoracións. Ás veces, mesmo se apostaba preto do seu negocio e, cando vía pasar algunha atractiva muller, agarraba os seus xenitais de forma obscena e lle preguntaba, lascivo: «A que che gustaría probar isto?».

Foi diagnosticado de perturbado mental, mais unha proba de imaxe posterior revelou que o seu lóbulo frontal aparecía invadido por un enorme tumor. Tan pronto lle foi extirpado, e coma se dun exorcismo se tratase, o home recobrou decontado a razón, xa que non estaba demente senón frontalizado; é dicir, a área cerebral que mantiña o control das condutas sociais apropiadas estaba temporalmente anulada. A pesar da rápida recuperación, caeu nunha forte depresión reactiva a causa da infinita vergoña que o corroía. Dende aquela, pechouse na casa e non volveu poñer un pé na rúa.

Soe desconcertarnos a dobre cara desas persoas que manteñen unha existencia ordenada en público pero, de forma anónima, nos foros de internet, escriben tremendas barbaridades ante as desgrazas alleas. Para calmar o desasosego que iso nos produce, concluímos que hai máis xente tola e antisocial da que pensabamos. Non obstante, quen non enredou un pouco na porta da casa para evitar ter que laretar cun determinado veciño? Quen non lle eloxiou o vestido a unha noiva, aínda que fose charramangueiro? Quen non pensou en mandar a recoller patacas a algún colega de traballo mentres lle sorrí de xeito cordial? Podemos enganar a todos… agás a nós mesmos. Os humanos, entre outras capacidades psicosociais, posuímos unha imprescindible para subsistir: o control social da nosa conduta, isto é, non facer ou dicir publicamente todo o que a un lle apetecería, porque sabemos que non estaría ben visto. Pode sorprendernos, pero sen esa censura andariamos todo día aos moquetes, e da civilización, tal como a coñecemos, non quedaría nin rastro.

Non existe condena máis dura que a que un se impón a si mesmo. Por iso, cando me lembro daquel home frontalizado, confío, de corazón, en que lle chegase a hora de concederse o perdón e volvese saír á rúa.