Soños con mirada de aguias

Soñas. Soñas con aguias. Soñas que voas e vixías cos potentes ollos da maxestosa ave, un dos símbolos xunto coa cobra máis importantes na filosofía de Friedrich Nietzsche. Ves un plano en contrapicado, que abrangue os vales, dende Iroite e cara ás rías de Noia-Muros e de Arousa. Esta é a escena diante da túa mirada: fai un día fermoso, claro, solleiro. Nunha das aldeas que poboan as ladeiras, un neno manexa a bicicleta na luminosa mañá. Marcha entusiasmado, feliz. Pero, de súpeto, peta contra unha pedra e cae ao chan. Érguese axiña e mira rapidamente en todas as direccións. Non hai ninguén. Logo observa os xeonllos, pálpase o corpo, a cara e as mans. Todo está en orde. Despois monta outra vez na bici. «Coma nós, compañeiros», pensaches. E engadiches: «Tamén aprendemos a base de caídas. Se non nos levantabamos e volviamos empezar, non existiamos, eramos uns ninguén de ningures Os demais afastábannos da cuadrilla. Chorar non servía de nada. Caer e erguerse, iso era todo. Anos máis tarde soubemos que sempre se aprende máis nos escenarios onde fracasamos que onde tiñamos éxito».

Continúas soñando e voando. Dende o pico da Moreira divisas no fondo do val de Enseño un can ranqueante que enfila unha pista forestal camiño dun piñeiral. «Se recordades, meus colegas da aldea, os nosos cans cando ían moi vellos e presentían que se aproximaba á hora final, retirábanse de entre a xente e buscaban nos lindeiros dos bosques un espazo de acollida para finar sós e en paz. Iso era antes de que chegara o groseiro costume de liquidalos cunha escopeta ao lado do seu cocho». Mentres voas e lembras este «digno» xeito de pór fin á agonía dun animal, pregúntaste se a túa querenza por regresar tantas veces ás paraxes da vosa infancia non terá algo que ver con que ás veces sénteste coma un animal ferido que retorna aos lugares do principio para pechar as parénteses do ciclo vital. E logo murmuras: «De feito, sempre recordamos o noso primeiro amor e tamén o escenario onde fixemos o amor por vez primeira. En verdade, só deixaremos de lembralos co último suspiro».

E falando de espazos amorosos, comezas a rememorar as dúas veces que estiveches coa túa dona no deserto. A primeira, no profundo sur de Tunicia e a segunda, no transcurso dun cruceiro en barco polo río Nilo, entre O Cairo e Asuán. O deserto é todo luz polo día. Pero un tupido manto escuro cóbreo durante a noite, unha noite onde o ceo é un mar de estrelas que non cesan de enviar signos, talvez mensaxes que só os tuaregs, o pobo nómade que percorre de norte a sur e de leste a oeste ese océano de area, saben descifrar. Irrompe no teu soño a voz dese outro que ás veces dorme contigo e pregúntache: «¿Nunca estiveches cunha muller que tivese a pel da cor da area, con esa textura e dureza “osuda” da terra que non reflicte a luz?».

Non respondes. Segues soñando e poste a meditar sobre a diferenza entre o deserto e a montaña. E diste: «Por complicado que sexa un sistema montañoso, o seu aspecto semella que muda a cada hora e mesmo cambia de humor. De tal xeito é así que lugares que parecen anódinos e sobrios a media mañá, énchense de sombras e tórnanse misteriosos ao atardecer. Cando anoitece, a escuridade convértea nunha enorme charca onde beben os ollos dos animais. Entre medias, unhas nubes aparecen polo noroeste. Anuncian choiva. Esta vén acompañada de tronos, lóstregos e aromas, que o abrazan todo: auga, po, arbustos, silveiras, toxos…».

En cambio, no deserto non temos practicamente ningunha referencia. E argumentas: «As pegadas dos pasos na area axiña desaparecen borradas e negadas. En plena noite, o silencio é tan esmagador que se palpa a proximidade da morte, e mesmo semella difícil soportar unha tensión desa magnitude. Por iso, só os nómades poden interpretar e resistir unha presión e un silencio tan intensos. E polo mesmo motivo, só eles parecen capaces de transformar ese impoñente silencio en forza de vida».