En primeira persoa | Un acubillo na brétema

Hai cousa dun mes saíu publicada a miña quinta novela; algo notable para quen leva apenas catro anos de carreira literaria. Dende que en outubro de 2020 vise a luz a primeira con distribución a nivel estatal, puiden publicar unha tras doutra sen interrupción. Unha xeira afortunada que me deixou unha manchea de lembranzas fermosas; ateigada de experiencias, parabéns e novos proxectos. Algo pouco habitual para quen decide probar sorte no oficio de xuntaletras.

A literatura, ao principio, é un vieiro confuso que se perde entre a brétema.

Comezar a escribir xa é difícil abondo, pero un conta con que todo vaia ben así que teña o manuscrito rematado. Porén, o panorama non se aclara cando o orixinal está listo; ao contrario, é nese punto cando o escritor novel se atopa máis só. Ata aí houbo un horizonte ao que chegar, unha Ítaca que el mesmo escolleu e que sempre enxergou ao lonxe. Pero difundir unha creación literaria é outro cantar… por incerta que fose a singradura ata entón, é nese intre cando nos decatamos de que non temos leme ningún entre as mans.

De que nin sequera hai un barco sobre o que navegar por esas augas incertas.

Non vou dar consellos sobre como publicar ou conseguir lectores, pois hai quen sabe diso moito máis ca min e a miña experiencia, seguramente, non sexa o mellor exemplo. Eu tiven a fortuna de gañar un premio de gran prestixio ás primeiras de cambio, o que me facilitou, por exemplo, publicar co Grupo Planeta; e iso non lles vai acontecer á meirande parte dos que comezan, malia que os seus méritos non teñan por que ser menores que os meus.

Do que si podo falar é da importancia dos momentos, dos lugares e das persoas.

A ti, que comezas a escribir: ante todo, goza do traxecto. Se te achegas á literatura coa expectativa de obter fama e recoñecemento, a cousa pinta mal. Maldita expectativa, que diría a miña irmá. Escribir é un paraíso en si mesmo; e tamén pode selo cada recanto do carreiro que tes ante ti. Alí onde alguén che dea a man, valórao. Ese intre no que se fai a luz, gárdao. Esas persoas que resoan a túa voz, cóidaas. Brinda canda elas e sorrí. Clubs de lectura, librarías, bibliotecas. Lectoras e lectores que che agradecen o que lles fas sentir. Que critican, celebran e recomendan a túa obra. Ese é o lugar cara ao que camiñar. O auténtico Parnaso.

Dende que soltei amarras coñecín un bo feixe de persoas e lugares singulares. Xornadas, festivais e certames que manteñen viva a creación literaria, que nos dan azos nesa verea solitaria e que nos animan a seguir na loita en cada amencer. A Veiga en Ourense, Úbeda en Jaén ou a Orotava, en Tenerife, son algúns deses refuxios onde fun máis feliz. E tamén o Bela Fisterra, a miña segunda casa. 

O hotel literario

Un hotel literario nos confíns da terra, á beira dese mar bravo que rompe nos cantís do monte Pindo, que se albisca ao lonxe a través das súas xanelas. O Bela érguese na mesma praia da Langosteira xunta o camiño da fin do mundo, ese que remata no faro de Fisterra. Épica e mística para un lugar no que a beleza non é algo que haxa que procurar, senón que bate nos ollos en cada recuncho ata os facer doer. Mais non é só a fermosura desta contorna salvaxe a que fai do Bela un refuxio para literatos á deriva. O que fai especial ese lugar é a súa esencia.

A súa vocación de acubillo para a arte e a cultura.

Alí presenciei varios lanzamentos de libros, recitais de poesía e mesmo concertos. Vivín estadías literarias e ata celebramos as dúas primeiras experiencias do Encontro Enoliterario de Galicia (un formato no que se poñen á disposición do público cen viños e cen libros xunto cos seus autores), que axiña ha ter continuidade na súa terceira edición.

Alí presentei todas as miñas obras, dende a primeira, Portosanto, ata esta última, O século do milagre; fixen unha performance cos títeres Alakrán de Borja Insua; unha charla acompañado pola música de Leticia Rey e teño a sorte de pertencer ao seu Consello de sabios xunto a grandes figuras da cultura e da arte como Yolanda Castaño, Antón Castro, Modesto Fraga ou Bieito Romero. Ese é o Bela Fisterra para min. Un faro da nosa cultura. Das nosas letras. Sempre, facendo país. 

Un lugar especial. A parada necesaria entre a calixe e as teimas.  

Só néboa

Outra vez a ti, que comezas a escribir: talvez a néboa sexa mesta, pero lembra, só é néboa. Segue adiante, sempre aprendendo; confía no teu traballo e valora os refuxios que aparezan no teu camiño a Fisterra. A xente, os momentos e os lugares coma este. Por moito que esteas perdido, aínda que che falte o alento e penses que non paga a pena… Lembra que haberá persoas. Momentos. Experiencias. Lembra, cando esteas só, que tamén existe o Bela.