A morte de Ionesco

Non teño ningún argumento fiable para explicar o tempo en que os dramaturgos Beckett, Ionesco e Adamov se fixeron os donos dos escenarios mundiais. O que si lembro é que, sendo eu adolescente, escribín sobre eles, en particular sobre Ionesco (o meu preferido) e Beckett (o autor dunha obra superior: Esperando a Godot). O meu primeiro artigo nun xornal de ámbito estatal foi sobre eles.

Pero a miña paixón non se esgotaba con ver as súas obras. Dentro de min medrara irrefreable a necesidade de coñecelos. E xurdiu a idea de aproveitar unhas vacacións de Semana Santa para ir coa familia a París, e entrevistar ós tres. Para máis, tiven a sorte de que me acompañase o catedrático de literatura Ángel Basanta, hoxe secretario xeral da Asociación Mundial de Críticos Literarios e amigo de toda a vida.

Saímos o 28 de marzo de 1994, hospedámonos nun céntrico hotel e, ó día seguinte, merquei o diario Le Monde, mentres esperaba para non telefonearlle demasiado cedo ó meu dramaturgo preferido: Eugène Ionesco. Pero foi coller o xornal e xa vin a noticia que menos podía esperar: Ionesco morrera o día anterior e o seu cadáver estaría exposto nunha igrexa rumana de París. Foi un golpe demasiado adverso para un principiante coma min. Pola tarde achegámonos á igrexa e vimos a súa face branca e imperturbable, imposible de conciliar co humor xenial de toda a súa obra.

Moi frustrado, empecei a chamar a un teléfono que me deran do dramaturgo Samuel Beckett, para non regresar coas mans baleiras, pero non respondía ninguén. Fun nun taxi ata o seu enderezo e un veciño díxome que cría que non estaba en París. Así afondei máis na miña frustración. Porque de Adamov tampouco atopei ningún rastro.

Pero si que asistimos ó enterro de Ionesco no cemiterio de Montparnasse, onde tamén descansa Sartre, entre outros ilustres. Vimos como o féretro baixaba a unha furna no subsolo e como un grupo de intelectuais o despedían con visible dor. Logo descubrín que a súa obra As sillas seguía nun teatro de París. E aló fomos Basanta e mais eu. Vendo o singular drama desapareceron os pesares acugulados. Porque, ó cabo, estaba con Ionesco en París, vendo puro teatro do absurdo. Así encaixou todo.