Breve escolma de Rimbaud en galego nos 150 anos da publicación de «Unha temporada no inferno»

A fugacidade da súa carreira artística non impediu que a luz da súa poesía brille cegadora 150 anos despois, que é o tempo que pasou desde a publicación da primeira edición de Unha temporada no inferno (1873), a obra maior de Arthur Rimbaud (Francia; Charleville, 1854-Marsella, 1891). Aproveitando esta feliz conmemoración, o poeta, editor, escritor e tradutor Antón Lopo trouxo ao galego unha pequena escolma do devandito poemario —do que extrae os tres primeiros textos—, ademais dunha peza de Iluminacións e «dúas composicións adolescentes, parnasianas no envoltorio pero perturbadoras no resultado». Publicado no selo que dirixe o propio Lopo, Chan da Pólvora, na súa colección Rabo de Egua —dedicada á literatura LGTBI+—, Rimbaud. Seis Poemas de inferno e adolescencia, di Lopo, quere ser unha homenaxe a un creador que «cambiou a forma de ser poeta» e fixo entrar a poesía na modernidade. Por iso elixiu eses tres textos no que, «alén da cuestión formal, o poeta represéntase a si mesmo con arestas provocadoras. Sitúase fóra da torre de marfil e encérrase nun celeiro. Postula o abandono do Antigo Réxime e o abrazo dunha caste de instinto salvaxe». Á peza que figura como introdución de Unha temporada... súmalle a segunda, Sangue ruín —na que reproba o pasado da súa patria francesa—, e Noite de inferno —na que describe a súa morte—. Rimbaud, detalla o tradutor, constrúe este marco temático «sobre unha sintaxe violenta, con comparacións agresivas e xustaposicións ríspetas».

Unha temporada no inferno, lembra Lopo, acolle «os primeiros indicios da literatura autorreferencial» para erguer «unha cinta anticipatoria do que será a vida futura do autor: abandonará o continente, volverá bronceado polo sol dos trópicos e será rico; cumpriría os obxectivos pero nun sentido máis tráxico do que prevía en 1873 [nunca imaxinou que a eternidade estaba nos seus poemas e non nos seus extravagantes negocios coloniais].