Martín Romero: «Para min resulta un eloxio que a miña curta deixe mal corpo a quen a ve»

Precedido por unha ampla traxectoria no mundo do cómic e a ilustración, Martín Romero (Boiro, 1981) chegou ao segundo capítulo da súa historia no mundo da animación con To Bird Or Not To Bird. Trátase dunha curtametraxe de título rechamante («un xogo de palabras cun toque de humor que fai referencia á cita clásica e suxire unha reflexión», di) que competirá na próxima edición dos Goya á mellor curta de animación do ano. Para iso deberá impoñerse a Becarias de Marina Cortón, Todo bien de Diana Acién Manzorro, Todo está perdido de Carla Pereira e Txotxongiloa de Sonia Estévez.

—Chama a atención a dualidade entre branco e negro e cor da súa peza. Por qué?

—A maioría é en branco e negro, porque creo que reforza o contido da historia. Trátase de algo desesperanzador e reforza a atmosfera sombría e sinistra que pretendía. Pero hai certos momentos nos que utilicei a cor para realzar os soños, que teñen carácter optimista.

—É unha historia de paxaros, pero moi humana.

—Efectivamente. Xa en traballos meus anteriores, de cómic e novela gráfica, recorrín a pedras para falar dos sentimentos humanos. Era un reto: utilizar algo inerte para intentar transmitir sensacións e cousas parecidas ao ser humano. Aquí ocorreu o mesmo: quixen empregar os paxaros intentando dar con historias que conectasen coas nosas experiencias e problemas.

—Son eses paxaros que simbolizan os humanos autodestrutivos por natureza?

—A idea inicial non foi falar do que trata finalmente, que son os diferentes valores negativos que pode ter o capitalismo. Todo empezou ilustrando un libro infantil protagonizado por aves. Empezáronseme a ocorrer historias protagonizadas por paxaros de todo tipo. Todo iso ía apuntándose nun caderno. Pasado un tempo, sentei, mirei o que tiña, e fixen un cribado. Nese primeiro cribado detectei varios nexos en común e vin que algunhas tiñan esta conexión: o capitalismo e o modo actual de vida en Occidente. De aí xurdiu o tema, e todo se reforzou.

—Como espectador deixa bastante mal corpo. Tómao como un piropo?

—Para min resulta un eloxio que a miña curta deixe mal corpo a quen a ve, porque quería que fose inquietante con esa atmosfera opresiva. Non que fose algo de terror, pero si que quería que tivese ese ton, buscando o contraste cos momentos luminosos e o ton narrativo moi escuro. Que comente iso paréceme algo moi positivo.

—Dá a sensación de que todo está comprimido e que hai moito por dicir nunha peza tan curta. Pensa en algo máis longo?

—A verdade é que non teño nada pensado. Quedou así. Fíxena así e para min está pechada. Nunca se sabe no futuro, se dentro duns anos se me ocorre unha forma de darlle continuidade, pero a priori non é esa a miña idea.

—Prodúceo unha empresa vasca, unha saída habitual en animadores galegos.

—No meu caso, os meus proxectos anteriores fíxenos con Uniko, que é unha das produtoras que producen esta curta. Foi por un tema de proximidade, e, ademais, é unha produtora especializada en animación. Son dos primeiros en apostar seriamente pola animación. En Galicia está Abano, pero non sei se hai moitas outras que estean interesadas en proxectos de animación.

—Que espera dos Goya?

—Que sexa o que sexa. Espero ir a Valladolid co resto de equipo, gozar da noite e que sexa o que teña que ser. Para nós xa é unha satisfacción estar entre as cinco propostas, e veremos que ocorre. Unha vez que estás aí, nunca sabes o que pode pasar. Estamos moi satisfeitos.