Françoise Hardy dentro dun coche

Uns amigos dos meus pais volvían cada verán de Suíza nun Mercedes 300. Entre os anos 70 e 80, era o coche triunfal dos emigrantes. Duro, amplo, fiable. Os maiores falaban dos seus asuntos á hora do café e eu aproveitaba para sentar ao volante daquela máquina perfecta que gardaban no garaxe da casa, soñando que conducía. Adoitaba poñerlle banda sonora ás miñas travesías cunha variada selección musical. Nos asentos traseiros, entre un perfecto caos, había casetes con contos do Xestal e de rancheiras mexicanas. Tamén de Los Amaya e de Camilo Sesto. Pero a min gustábame máis escoitar a unha cantante guapísima chamada Françoise Hardy: aquelas cancións levábanme lonxe, directo a un territorio onde non chegabas cun vehículo a motor. Sen pretendelo, aquel falar miudiño dunha rapaza de París obrigábame a viaxar ao paraíso da Suíza francófona, terra de plenitude onde os meus pais pasaran algúns anos despois de casaren en Ourense. Alí traballaran duro nas fábricas, experimentaran a ledicia de ter fillos e gozaran da súa particular primavera centroeuropea. «O meu corazón de sílex prende rápido», confesaba Hardy en Comment te dire adieu. Os xornais enchéronse estes días de sentidos obituarios para despedila. Amámola sen freos. Daba igual ser un vello punk que un nostálxico da canción lixeira. Amigos que choraron hai meses a morte de Morfi Grei derramaron agora unhas cantas bágoas por Françoise, o que demostra a compatibilidade de querer plantarlle lume ao capital co desexo de correr por un parque en dirección ao ser amado, todo mentres caen as follas do outono coma nun poema simbolista. Deixei de ser aquel neno que aspiraba a guiar tecnoloxía alemá e coido que non volvín escoitar a Françoise Hardy ata que, anos máis tarde, me enganchei a Flor de Pasión de Juan de Pablos, en Radio 3. Era polo cambio de milenio. Eu aprendía isto do oficio de escribir mentres soaban de fondo, coma un sinal sonoro para seguir insistindo, os primeiros acordes das súas mellores cancións. Non hai queixa: pasou o tempo e aínda fun publicando algunhas novelas. Unhas mellores ca outras, claro. Pero hoxe penso nunha vida diferente. En coller rumbo a Galicia cada verán dende Suíza, ao volante do meu Mercedes 300. En cruzar Francia e España, atravesar o Padornelo co peito a mil por hora e chegar a Ourense con Françoise cantándome Toi je ne t'oublierai pas. Sucede que nunca aprendín a conducir.