Noelia sobrevivió a ocho puñaladas de su expareja y lo narra en un libro: «Emociona ler que, grazas á miña historia, moitas fuxiron a tempo»

A Noelia Míguez le cuesta hacer una selección de los numerosos mensajes que cada semana recibe tanto de lectores que «devoran» su libro, como muchos le confiesan, como de jóvenes a los que conoce en sucesivas charlas que da en institutos y en las que, con un discurso sin tapujos, les remueve sobre la violencia machista y revive su dura historia. En el 2015, la santiaguesa, hoy de 31 años, estuvo a punto de morir en Boqueixón a manos de su exnovio, de quien recibió ocho puñaladas. Una brutal agresión que culminó una relación tóxica cuyos entresijos Noelia, ya como superviviente, narró, con la ayuda de la periodista de La Voz Patricia Calveiro, en un inspirador relato, Ocho señales. Cuestión de vida o muerte (Meraki), en el que cada capítulo, con golpes, quemaduras o maltrato psicológico, es una señal previa de lo que finalmente pasó. Un libro que, con tres ediciones en dos años, se reafirma como necesaria guía y aliento para muchos lectores, que incluso se reconocen en una relación similar y se animan a compartir con la autora su testimonio. 

«Dende a mesma publicación do libro, e despois de que eu compartise unha primeira mensaxe nas miñas redes sociais, xa comezaron a chegarme moitas, tamén de agradecemento por visibilizar o meu caso. Había quen falaba de que "tiña unha amiga" ou quen verbalizaba ter vivido algo similar. Así mo dixo unha muller: "Eu tamén vivín algo parecido ao teu, sen ter un final tan grave. Diso nunca moito falei..."», rescata Noelia, admitiendo que su obra sirvió a muchos de empujón. «Tras a lectura, varias mulleres vense como vítimas non conscientes. Estes son só algúns comentarios: "Moitas pasamos por varios destes sinais sen darnos conta"; "Unas amigas me recomendaron tu libro y fue la ayuda que necesitaba para coger un nuevo camino y ver las cosas"; "Identifiqueime con sinais de maltrato que non esperaba"; "Sentinme identificada con máis exemplos dos que me gustaría da miña relación anterior"; ou "Triste é saber que moitas entendemos cousas que relatas. Ler a historia contada así é a mellor maneira de abrirnos os ollos"», encadena Noelia ante un relato descarnado y de lenguaje actual, realista y próximo a los jóvenes, un aspecto que los conecta aún más a él. «Foron moitos, e tamén non lectores habituais, os que me dixeron que remataran a novela nun día. Os mozos tamén valoran coñecer moitos dos seus escenarios, como pubs ou o que foi o meu instituto en Santiago. Din que así senten o relato próximo», razona Noelia, sin circunscribir aún así su lectura a una edad.

Cada vez le escriben más chicos

«Unha avogada nova escribiume e díxome que chegara ao libro a través do seu pai, de quen falaba con moito orgullo xa que, aos seus 58 anos, empezara un ciclo de promoción de igualdade de xénero. Outra nai díxome que ía darlle a novela a unha filla moi nova, "para que esté atenta". Unha vez unha chica nunha relación similar contoume que lle recomendara o libro a súa psicóloga», señala Noelia, sin querer dejar de poner el foco en que cada vez son más los chicos que le escriben. «Dinme que teñen unha moza que viviu algo parecido e preguntan como axudala», estima Noelia, no pudiendo tampoco olvidar algo que le sucedió en una charla. «Eu vía a un rapaz en primeira fila, que parecía non atender nada, pero logo, ao rematar, escribiume dicíndome que moitos sinais dos que eu falara el víaos na relación que mantiña a súa nai cunha nova parella. Meses despois escribiume ela para darme as grazas», resalta Noelia, a quien cada vez la reclaman más en centros educativos, y no solo de Galicia. «A semana pasada fun a unha charla en Miranda de Ebro e a próxima vou a Tenerife. En Galicia, e xa con todas as datas pechadas para este ano, hai institutos que agardan para o seguinte. Moitos profesores dinme aquí que debería ser lectura obrigada na clase», agradece, y reflexiona sobre ello. «Segue faltando coñecemento. Nas charlas ves que mozas só asocian o maltrato á agresión física», lamenta.

«O enfoque didáctico do libro, sen caer no morbo e, en certas pasaxes, só insinuándoas, é algo que tamén moitos poñen en valor», prosigue. «Emociona ler que, grazas a contar a miña historia, que oxalá non a tivese vivido, moitas din que souberon escapar a tempo», acentúa con satisfacción.