Ribeiro, celtismo entre callos e mexillóns

Celtistas de sempre, aos membros fundadores da Peña Celtista do Ribeiro «o mundillo das peñas» éralles «completamente alleo», como lembra o seu hoxe vicepresidente, Tomás Cibeira. Pero en certo modo xa funcionaban como tal antes de selo: viaxando a Vigo para cada partido en Balaídos e facendo a previa no arredores do estadio. Alí, no Sobran os motivos -sede de varios colectivos celtistas, incluido o homónimo- foi onde lles deron a idea.

«O camareiro, Carlos, sempre nos dicía que por que non faciamos unha peña. A verdade é que tampouco é que nos tivese que insistir moito», rememora divertido. Crían que todo aquilo ía ser máis complicado do que realmente lles resultou, pero tamén debido en boa parte a que contaron con axuda. «Tamén el nos guiou cos trámites e durante a tempada de Luis Enrique comezamos xa a funcionar como peña oficial», di.

Asegura Cibeira que como son unha peña aínda nova, non teñen «moito que contar», pero deseguido comeza a ir revelando detalles que conforman a historia dunha agrupación xa perfectamente integrada na familia celtista. «Ao principio non coñeciamos a ninguén, pero agora todo é moi diferente. Xa pasamos polo The Movie antes do partido para estar con outros peñistas», sinala. O punto de inflexión foron as entradas do derbi do ano pasado. «O feito de que as de fóra non puidesemos acceder a elas creou moita unión». Tamén o torneo de peñas, onde eles teñen ido con dous equipos nas dúas edicións nas que participaron: «Gústanos ver fútbol e tamén nos gusta xogar».

Outra cousa que lles gusta e que forma parte da actividade cotiá da peña é gozar de boa comida nos días de partido. Teñen a súa sede no bar A Parra, en Francelos, cuxo dono lles deixa un local enriba do negocio do que dispoñen para eles sós. Alí se xuntan para ver os partidos do equipo a domicilio. «Temos que agradecer ao dono, Óscar, que nos pón callos, paella- Todo pagando só o que bebemos», agradece. Tamén teñen desfrutado de manxares chegados desde algo máis lonxe. Un día tomamos mexilóns que nos mandou Bele, o presidente de Carcamáns», di en referenza ao cabeza visible da peña da Illa.

Polo de agora só teñen organizado unha viaxe, ao Bernabéu o ano pasado, e están tratando de repetir. Non descartan facer máis e de maneira máis habitual no futuro, pero aparte diso adoitan xuntarse con outros colectivos para estar representados en case calquera desprazamento do Celta. «Temos viaxado con Irmandiños, Beretes, Preferencia...». E a Balaídos prefiren ir en coche. «A Peña do Carballiño ás veces leva bus, pero van moi enriba da hora do partido e a nós gústanos moito desfrutar o ambiente das previas».

Actualmente andan polos 80 membros, a mayoría entre 20 e 30 anos, máis tamén algúns nenos e persoas maiores. «A seguinte idea que temos é xuntarnos os socios para un partido e unha pulpada a final de tempada, pero aínda temos que concretalo». Unha das maiores festas que tiveron polo momento foi a súa inauguración. «Daquela collemos simpatía a Radoja, que foi o que veu. Non falaba nada de español, pero o que sabía dicir moi ben era «jamón rico»», relata entre gargalladas. É o seu favorito xunto con Guidetti, que os conquistou desde o primeiro día igual que ao resto do celtismo.