«Ars longa, vita brevis»

A noticia do suicidio de Robin Williams produciu consternación. Á dor da súa morte xuntouse unha sensación de sorpresa e ata certa decepción: ¿Como fixo unha cousa así, vostede, capitán, oh my captain?

Unha vez máis identificamos o traballo coa persoa. Admiramos a obra dos artistas: actores, escritores, pintores e músicos, e moitas veces descoñecemos todo sobre a persoa que está detrás desa obra; unha persoa que nos podería resultar insoportable polos seus defectos ou, como parece ser neste caso, que non era un tipo optimista e divertido, senón un home que loitou contra o alcoholismo e a depresión, e que comezaba a sufrir unha enfermidade que o incapacitaba para a súa profesión.

Robin Williams non era John Keating, o marabillosao profesor de O Club dos Poetas Mortos; nin o Dr. Hunter Pach Adams , nin o robot Andrew de O home bicentenario, que quere facerse humano para envellecer e morrer coa muller que ama, nin tantos outros personaxes inesquecibles; non o era, pero deulles corpo e rostro e sorriso, e iso é máis que suficiente para que o admiremos e choremos a súa morte.

O seu suicidio terrible rompe a súa imaxe e a súa fama de home simpático e optimista pero o seu traballo seguirá espertando a nosa admiración e gratitude. A vida é «dura, amarga e pesa», como ben o dixo Rubén Darío, pero a arte redime e persiste.