Asasinar os clásicos

Farta da avalancha informativa dos últimos días sobre a exhumación, e de atoparme a Franco, ou mellor dito, aos seus restos mortais en todas partes, decidín ir ao teatro para ver o Ricardo III de Shakespeare: unha boa traxedia sempre eleva o espírito por encima das miserias da vida diaria. Pero non me fixei no que seguía ao titulo da obra: «Versión libre de Miguel del Arco». Debían escribir: versión irrespectuosa e infiel ao autor.

Crin que o de libre sería o de sempre, vestir aos soldados do século XVII con uniformes de gardas civís con tricorne, aínda que xa debería estar escarmentada tras ver a versión de Blanca Portillo do Don Juan de Zorrilla, na que dona Inés, a muller que por amor redime e salva ao sedutor, cospe sobre a tumba de don Juan, cambiando así o sentido da obra romántica máis famosa do noso teatro. Pero a verdade é que crin que con Shakespeare o director sería máis respectuoso. E non o foi.

O que vin foi unha farsa grotesca, unha parodia da vida política actual na que igual se satiriza o episodio de don Xoán Carlos cazando un elefante que o matrimonio de don Filipe con «unha plebea». O malo é que os gags cómicos se intercalan coma morcillas nunha das máis grandes traxedias da literatura universal. Na escena en que Ricardo III seduce a lady Ana, a pesar de que ela sabe que asasinou ao seu marido, sacan ao escenario un féretro e, cando o abren, o que se ve é a momia de Franco. Ocorrencia celebrada con risas por unha banda do público.

En fin, non vou facerlles máis spoilers. Así está a vida política española e así a nosa cultura.