Non na universidade pública!

Sucedeu na Universidade do País Vasco, pero os malos exemplos renden e esténdense: dous etarras, López de Abetxuko e un coñecido avogado de terroristas, condenados por delitos de sangue, tras cumprir a súa condena e sen manifestar en ningún momento arrepentimento polos seus crimes, falaron nunha aula universitaria do sufrimento dos terroristas en prisión. Se seguimos así veremos aos violadores da Manada contando as súas cuitas en calquera universidade de España.

«Invádeche a angustia pola túa familia», dixo López de Abetxuko referíndose á súa experiencia no cárcere, e destacou a preocupación de «estar illado, que che pode dar un conato do que sexa en calquera momento».

Que universidade é esa onde non houbo ninguén, na mesa ou entre o público, que lle lembrase ao asasino a angustia das familias das súas vítimas? Familias que, iso si, non teñen que preocuparse de que ao seu pai, ou ao seu marido, ou ao seu fillo déalles un infarto, por que Abetxuko enviounos hai anos ao cemiterio. Ninguén lle lembrou que a el, aínda encarcerado, operárono do corazón en 2014? E aí está, vivo e sen arrepentirse de privar da vida ás súas vítimas.

A liberdade de expresión está asegurada: os etarras teñen periódicos para expoñer as súas ideas. As súas familias, amigos e correlixionarios puideron celebrar con ramos de flores e botellas de champaña a liberdade do ex preso, pero a universidade non debe ser unha tribuna para asasinos irredentos. Debe seguir sendo un foro de liberdade e de debate, e manter o seu papel de xeradora de saber.

Para min a universidade foi unha institución importante na miña vida, e creo que para moitos españois tamén o foi. Dóeme e indígname vela convertida en púlpito de fanáticos que matan para impoñer as súas ideas.