O gordo e o trombo

Vivimos nunha sociedade que fixo da lotería unha das súas marcas de identidade, que converteu os xogos de azar nunha relixión cun deus que é o gordo de Nadal, que ano tras ano remedia penurias e cumpre soños. A lotería, nas súas múltiples formas, xerou unha crenza emocional inmune ao desalento e a lóxica. E, apoiada na evidencia de que «sempre toca», xerou a esperanza de que pode tocarme a min, por que non, o meu número é tan bo como o de calquera…

Se non participas nese xogo es un marxinado, un raro, ese personaxe áspero, dos anuncios televisivos, que se converte en triste espectador da alegría dos seus veciños, ata que un deles móstralle a papeleta que reservou ao seu nome. Esas crenzas foron fomentadas por todos os gobernos porque a lotería é unha fonte de ingresos. Por iso revólveseme a bile cando oio que chaman «irresponsables» a quen se nega a recibir a vacina de AstraZeneca. Os irresponsables son os que nos machucan todos os días coa publicidade dos xogos de azar e nunca fomentaron unha cultura do esforzo e do traballo. Crearon unha sociedade que cre no gordo, pois carguen coas consecuencias. Non insulten a quen se nega a vacinarse. Como diría sor Juana Inés de la Cruz: querédeos cal os facedes, ou facédeos cal os buscades. E admiren a quen, a pesar do seu convencemento de que lles pode tocar o trombo, aplican a lóxica das probabilidades e acoden a cumprir co deber cívico de aceptar a vacina de AstraZeneca.