«¡Ay, qué contento estoy!»

Será que me fixen unha fría e revirada trotskista, pero cando toda España puña a lupa na profundidade das feridas de José Luis Moreno tralo roubo na súa casa, eu non deixaba de observar a escenografía mansionil, o luxo tralo sangue do artífice dos meus pesadelos infantís. Deixando á parte que a ventriloquía sempre me deu yuyu, aquel programa aprendeume a grima sobre aquela televisión posdestape, aínda co rancio estilo do franquismo, e un fedor a naftalina centralista que botaba para atrás. Vendo aquelas fotos en que Moreno exhibiu a malleira, os mármores, as lámpadas de deseño e as esculturas debuxaban na miña cabeza a pregunta de por que, entre as ducias de persoas dedicadas ao entretemento que coñezo ás que lles vai ben, mesmo moi ben, non conto a ninguén así de multimillonario nin así de sonadamente tirano.

Algo naquelas fotos teimaba en amosar un currículo macarra. Un aviso a navegantes. Como cando Pablo Escobar se facía entrevistar entre faisáns e lagos artificiais. Todo cheiraba a advertencia. Unha forma de golpear peito coma os gorilas, pero gorilas con pasta. Toda esa pasta usada para aproveitarse da humana ambición de oficinistas tan chungos coma os seus capos, que, probablemente para imitar en plan cutre nos seus pisiños de provincias a grandilocuencia decorativa do ventrílocuo grimoso da miña infancia, pringarán. Coma todas nós, eles tamén viron a José Luis Moreno facendo de mafioso en Torrente 2, e saben por O Padriño 3 que no cárcere tamén se fan bos negocios, pero amola non poder chulearse no puticlub.

O máis bonito de todo é que, segundo dixo a Garda Civil, José Luis Moreno aplicaba á arte de mangar os seus fondos coñecementos escénicos: mentir notándose tanto, que esa mentira tan flagrante tiña que ser verdade. Iso: timo simplón. Grimosa ventriloquía.