O agradecemento

Nunha entrevista recente, Katalin Karikó, a científica húngara que emigrou a Estados Unidos, a creadora das vacinas de ARN para o covid, dixo : «A xente toma polas mañás unha pastilla que lle vai a salvar a vida e non se pregunta quen a inventou, pero logo están as Kardashian ás que todos coñecen, e pregúntasche que fixeron elas. E non fixeron nada».

Karikó recibiu o ano pasado o premio Princesa de Asturias e este ano recibe o premio BBVA Fronteiras do Coñecemento. É unha científica de recoñecido prestixio e seguramente gañou diñeiro coas vacinas, pero lamenta o desinterese do público polas persoas que dedicaron a súa vida á ciencia. Esa necesidade de estima, de recoñecemento por parte do público, non é vaidade nin ambición; é un sentimento que nace da conciencia de antepoñer o seu traballo á familia ou á parella. Conta que, ás veces, en Noiteboa ou Aninovo, cando toda a familia reúnese, ela déixaos para irse ao laboratorio para probar unha idea que se lle ocorreu. É consciente de que en certo xeito os abandona para facer algo do que a xente, dun modo ou outro, benefíciase. E gustaríalle que se recoñecese o seu esforzo. Non é desexo de fama; é algo máis profundo e íntimo. A necesidade de agradecemento é común ao científico, ao docente, ao escritor, e a toda persoa que se esforza por facer ben o seu traballo. Ás veces, alguén di: «Grazas». E esa única palabra ten o poder de consolar polas horas que deixaches de estar cos fillos, cos pais, coa parella, coas persoas que queres, para dedicarte ao teu traballo. Ten o poder de aliviar a sensación de falta de recoñecemento social que adoitan sentir os que se entregan en corpo e alma a unha vocación ou un traballo … e non son estrelas mediáticas.