A incerteza

Acabouse a campaña —por fin— e os españois a noite do 23 de xullo decidimos o noso futuro. Eu funme tarde á cama, esperei ata que o sorriso dun Pedro Sánchez máis Sánchez que nunca nos aseguraba un futuro feliz no que a economía vai como unha moto e os velliños podemos ir ao cinema por dous euros. Só no último minuto un sobresalto, o rostro serio da portavoz de Junts per Catalunya, o partido de Puigdemont, dicindo «non faremos presidente a Sánchez a cambio de nada». Aquilo soaba a ameaza ...

Á mañá seguinte botei unha ollada a prensa internacional a ver se dicían algo sobre as nosas eleccións, aínda que só adoita ocuparse de nós nas grandes catástrofes. E si que dicían. O Financial Times falaba de estancamento electoral e dun futuro político incerto. The New York Times comentaba que ningún partido obtivera o apoio suficiente para gobernar e que España enfrontábase a semanas de incerteza. Le Monde poñíao aínda peor —estes veciños sempre nos miraron por encima do ombreiro— porque en Francia vennos abocados a ser un país ingobernable.

 A min o máis preocupante paréceme o de Junts. Seguro que Sánchez arránxao, o que non sabemos é a que prezo...

A fiscalía pediu ao xuíz do Tribunal Supremo Pablo Llarena que emita unha orde de busca e captura internacional contra o expresidente catalán Carles Puigdemont, que perdeu a súa inmunidade diplomática, pero en decembro do 2022 o Senado derrogou o delito de sedición e modificouse tamén o de malversación. De que o van a acusar? Non entendo nada. Eu tamén estou sumida na incerteza e o mellor é que me cale e espere a que os entendidos expliquen a situación.