Decidle a mi madre que la quiero

Foron as derradeiras palabras dun heroe anónimo.

Ocorreu en Casarrubios del Monte, provincia de Toledo, pobo onde naceu e viviu o meu pai ata que o chamaron para ir loitar na Guerra Civil. En Casarrubios moita xente leva o apelido Mayoral, entre outros o actual alcalde. É un pobo de 5.000 habitantes, ao que o meu pai levoume cando eu era unha nena para que o coñecese. A imaxe que conservo daquela viaxe é a dun pobo con moito sol e moita calor, moi distinto a Mondoñedo, onde naceu e viviu a miña nai.

O mozo que morreu alí tiña vinte anos e colleu o ascensor para axudar aos veciños a achicar auga nos baixos que empezaban a asolagarse. O ascensor parouse nada máis subir e comezou a encherse de auga. Os veciños do inmoble tentaron sacar ao rapaz, pero non foi posible. Puideron falar con el e por iso sabían que se estaba enchendo de auga. E puideron escoitar a súa derradeira e desgarradora mensaxe: «Decidle a mi madre que la quiero».

Esas foron as súas palabras para esa nai que xa non poderá contar coa súa axuda, que queda soa, sen o fillo que sería un apoio na súa vellez, que era bo e xeneroso, un bo fillo... Quizá nesa mensaxe latexa tamén un sentimento de culpa: por axudar aos demais, xa non poderei axudarche a ti...

Pasarán os días, e novas desgrazas encherán os medios de comunicación e atraerán a atención da xente, pero esa nai non esquecerá xamais —e ese será o seu único consolo— que o derradeiro pensamento do seu fillo, as súas últimas palabras, foron unha mensaxe de amor para ela: «Decidle a mi madre que la quiero».