As pausas humanitarias

Días atrás, falaba eu nesta columna, sumándome ás voces de moitas organizacións pacifistas, da necesidade de frear a Israel. Hoxe hai que recoñecer que ninguén se atreve a facelo. Antonio Guterres, secretario xeral da ONU botou en cara a Israel os cincuenta e seis anos de ocupación que viña exercendo sobre a franxa de Gaza, que depende de Israel para ter luz, auga e alimentos, procedentes da axuda humanitaria internacional. A reacción de Israel foi pedir a súa dimisión e negar o visado a todos os representantes da ONU. Desde entón, Israel bombardea sen pausa a franxa de Gaza, obriga aos palestinos do norte a abandonar os seus fogares e dirixirse cara ao sur, onde non hai saída.

EE.UU. bloqueou co seu voto a petición dun alto as hostilidades, co pretexto de que iso permitiría reorganizarse aos terroristas de Hamás. Os vinte e sete xefes de Estado e de Goberno da ONU tomaron a decisión de pedir pausas humanitarias, vergoñoso plural que significa que Israel deixara entrar 12 camións con axuda humanitaria (antes entraban 450 ao día) , sen combustible, indispensable para manter as máquina dos hospitais, pero que podería ser utilizado por Hamás para fins bélicos. E tamén significa que, tras as breves pausas, Israel segue bombardeando a zona e matando poboación civil, nenos e anciáns inocentes e indefensos.

Unha locutora nas noticias de TVI dicía que moitos oíntes pregúntanlles que poderían facer para axudar á poboación civil palestina. E parece que o único que podemos facer é dar diñeiro para comida e medicamentos, por se, tras a invasión, queda algún palestino vivo na franxa de Gaza.