Actos de repulsa

Case dá vergoña esa ostentación da frustración que significan as concentracións en sinal de repulsa cada vez que un asasinato machista nos lembra que hai miserias que o Código Penal non resolve: nin a cadea perpetua nin a pena de morte disuadirían a quen é capaz de matar morrendo, como fixo en Palmeira Jhul Príncipe, que tentou suicidarse despois de, supostamente, matar a Andrea Yturry. El, verdugo dela e xuíz de si mesmo: o poder sempre do seu lado. Só tiñan vinte e cinco anos, pero repiten o Código de Hammurabi do patriarcado, demostrándonos que non lles ensinamos a ver aí os valores desfasados dunha civilización vergoñenta.

Quizais nos trabucamos as feministas cando definimos a violencia machista como terrorismo, apropiándonos así da mesma inxenuidade desde a que críamos que os nosos actos de repulsa farían mudar de opinión aos terroristas. Ao revés, o noso doo convertido en acto político dálles ás a eses que, minutos despois da manifestación, comparten connosco ocio e oficina e exercen o machismo diante do noso silencio cómplice. De pouco serve escenificar o noso compromiso diante de cada orfo que queda aí, vendo apagarse a escenografía para saír á rúa, onde a realidade é que as mulleres seguimos sendo propiedade da fratría.

Só hai un xeito de acabar con isto: situar a súa catadura moral por baixo das cascudas, eliminar do mapa toda conmiseración, condenar ao ostracismo a todo aquel que os xustifique, deixar sen alento social a quen se atreva a enarborar a bandeira miserábel dun código de valores troglodita. Para iso, saian das escaleiras do concello e fagan a foto educando, educando e educando. Tamén vale renunciar aos privilexios. E ser implacables con calquera forma de machismo.