Un mundo cruel para os maiores

Desde hai días, cada vez que me conecto coa televisión pública, a pantalla énchese de noticias terroríficas: unha persoa maior en cadeira de rodas é atacada por un individuo que lle arrinca violentamente unha cadea que leva ao pescozo, producíndolle unha ferida; unha muller maior sofre un ataque similar noutra localidade. Día tras día repítense as mesmas imaxes, ou outras moi parecidas. Pregúntome por que esas vítimas están soas. O normal é que cando alguén vai en cadeira de rodas, outra persoa acompáñeo, para empuxar a cadeira, ou para atender ás necesidades do inválido. Tamén é sorprendente que non haxa ninguén nese lugar que saia a defender á vítima. Os atacantes, homes sempre, parecen estar nun lugar solitario onde realizan a súa fechoría con total impunidade. Non podo crer que unha persoa de idade en cadeira de rodas aventúrese a pasear, soa, por lugares solitarios. O normal, o esperable, é que aparecesen persoas que se apresurasen a defender ás vítimas e a dar o seu merecido aos atacantes. Pero iso non sucede, e creo que a intención desas imaxes é provocar medo, levar aos cidadáns máis maiores e ás súas familias a unha situación na que o que queren é protección a calquera prezo, ao prezo de converterse en homes e mulleres submisas que aceptarán sen critica, sen rebeldía, o que impoña o tirano de quenda.

A min tanta reiteración de imaxes terroríficas resúltame sospeitosa. Eu cóntolles a miña experiencia. Paseo con todos o meus achaque ao lombo, soa, pero por onde hai xente, iso si. E sigo confiando en que, se alguén me ataca, alguén haberá que me defenda.