Ventos de guerra

«Fai que penses moito». Á moza os eses engánchanlle no piercing da lingua mentres loita por non caer cando o bus xira; o rapaz ao que vén de lle dar o libro quizais anda medio namoriscado dela. Poida que ela aínda non o saiba, pero as señoras notamos esas cousas. «O problema é que unha guerra de verdade é moi improbable», retrúcalle el, «mesmo deixando á parte os extraterrestres e os robots». «Claro, claro», dille ela chea de razón, «é simbólico, por iso mola, está pensado para que o lea a xente que nunca vivirá unha guerra». Sentada onda eles facendo que escoito música no móbil, apréixame unha inmensa tenrura e unha pequena envexa. Quero para min a súa inocencia, ese aferrarse á infancia coma o piercing á lingua, para crer que as mantas protexen dos monstros. Así comezan as guerras. Xusto despois dunha conversa no bus. Un día ao chegar á casa. Nese intre que logo lembras coma a última vez de algo, cando aínda non sabías que o ar a baterche na cara xa era o vento da guerra. Quizais as xanelas do bus impiden que entre ese vento e arrefríe este amor que nace emprestando un libro de robots e alieníxenas, rodeado dunha paz inconmensurábel que parece infinita pero é débil coma o papel mollado ou coma ir de pé e querer namorar nun bus.

Para tranquilizarnos ás amigas, contaban os xornalistas enviados á guerra do Líbano hai vinte anos que podías estar tomando un té tranquilamente nunha terraza de Beirut mentres as bombas caían a só unhas rúas de alí. Tardei vinte anos e unha conversa de bus en entender que esa é a única forma de convivir coa guerra: facer coma quen que non é túa para vivir coma se ese momento en que nace o amor non puidese ser o derradeiro.