Cinco trabajadoras de Albo se mudaron a Salvaterra de Miño tras el cierre de la fábrica de conservas de Celeiro-Viveiro: «Viñemos as que non tiñamos un lastre importante»
13 may 2023 . Actualizado a las 12:35 h.Casi un año después de anunciar Albo el cierre de su fábrica de conservas en Celeiro (Viveiro), el holding chino que ostenta la marca inauguró oficialmente su planta en Plisán (Salvaterra de Miño), donde hoy se afanan cinco operarias mariñanas que optaron por desplazarse al 271 kilómetros de distancia para seguir trabajando en la conserva. La mayoría de ellas por encima de los 50 años, como es el caso de Carmen Orol, delegada sindical de la plantilla en la ya extinta factoría viveirense y que cumplirá los 55 en noviembre.
De las 41 trabajadoras que componían la plantilla de Albo Celeiro, a Salvaterra de Miño «viñémonos cinco. Nai e filla, que ten uns 35 anos e era a empregada máis nova, e mulleres cos homes xubilados. As que o tiñamos máis sinxelo, porque non tiñamos un lastre importante, fomos as que poidemos arrancar», resume Orol, que concreta que «eu teño os fillos nunha idade na que xa se valen por sí mesmos, o que che dá tranquilidade para tomar unha decisión coma esta».
La trabajadora mariñana explica que las empleadas que optaron por aceptar la movilidad laboral planteada por Albo, y que iniciaron su andadura laboral en Plisán en el pasado mes de enero, «estamos vendo como nos respectaron a cada unha de nós o traballo que faciamos, aínda que a cousa é máis variada. Hai moitos máis produtos, porque en Celeiro só fabricabamos atún, e aquí elabórase chipirón, calamar, sardiña, pescada... Hai un montón de produtos, e estamos adaptándonos, pero facemos máis ou menos as mesmas tarefas», explica. Las condiciones pactadas en el acuerdo final adoptado por la representación sindical y Albo «tamén se nos están a respectar».
Pese a la dificultad de la decisión que tomó, Orol hace un balance positivo de haberse mudado al sur de Pontevedra. «Pensei que me ía custar moito máis traballo, pero eu creo que todas ou polo menos a maioría de nós estamos contentas. Fago Realmente, viñemos facer un traballo no que xa nos defendiamos. Non é como comezar de cero», razona. La acogida de las compañeras fue «inmellorable, e tamén da empresa. O primeiro día estaban a facer mexillón, e sen mediar nada unha empregada xa nos saudou e foinos contando como era a produción que non coñeciamos, a preguntarnos de onde eramos e se necesitabamos algo», expone.
Las trabajadoras mariñanas optaron, en su mayoría, por Salvaterra de Miño para vivir. «Estamos todas, como se dixeramos, nunha recta como a de Cantarrana, en Covas. Está a cinco minutos do traballo e quédanos cómodo. É un sitio pequeno e vas coñecendo, o lugar e a xente, non é un choque tan grande como se te vas residir ao centro de Vigo», señala Orol, que vivió toda su vida en una casa y ahora lo hace en un piso. «Acostúmaste a todo», afirma.
Las cifras de la fábrica de Plisán son mareantes. 24.000 metros cuadrados de superficie. Una elaboración de 100 toneladas de pescado diarias y la producción de más de 100 millones de latas al año. «Estou no almacén, e daquela á metade de xente de produción nin a coñezo. Non sei nin andar pola fábrica, apenas ir para o meu posto de traballo, porque isto é inmenso. Corredores a dereita, esquerda… Está todo deseñado coas normas de seguridade e hixiene, Celeiro en tamaño era unha broma comparado con isto», resume Orol.
Para las trabajadoras de la antigua planta de Vigo, también fue un cambio, aunque mucho menor, irse a trabajar en Plisán. «Algunhas tiveron que mirar de enlazar dous buses para vir traballar», relata. Todo es novedoso en la fábrica, inaugurada con la presencia del presidente de la Xunta, Alfonso Rueda, el delegado del Gobierno, José Ramón Gómez Besteiro, y el consejero económico y comercial de la Embajada China, Chang Hexi. Tanto que, indica Orol, 25 compañeras de la zona de Salvaterra se incorporaron al trabajo en las últimas semanas.
Sus antiguas compañeras en Celeiro tienen menos opciones de trabajo. «Algunhas poideron xubilarse nada máis acabar. As que teñen unha idade cobrarán o paro, algunhas igual se toman un pequeno descanso moi merecido, pois levaban décadas traballando aí. Imaxino que estarán buscando algo mentres consumen o paro, con calma, e tamén a verdade é que na zona quedan poucas opcións», remata Orol.