Quieren salir de Cuba y Argentina y preguntan por partidas de nacimiento, en el archivo diocesano de Mondoñedo de 30 a 50 cada día
A MARIÑA

El sacerdote Félix Villares tiene una ardua tarea cada día: «Hai que axudarlles, eu fun de neno na miña parroquia a unha escola que fixeron os habaneros»
20 mar 2025 . Actualizado a las 19:40 h.El Archivo Diocesano de Mondoñedo, si recuerdan, fue clave recientemente en la investigación del crimen de Elisa Abruñedo, investigación que duró diez años. La Guardia Civil buscó en todo ese tiempo partidas de nacimiento y documentos de defunción y de matrimonio para elaborar el árbol genealógico del presunto asesino, R. Serafín Rodríguez, que luego se demostró que lo era. En ese Archivo Diocesano, al pie de la catedral mindoniense, trabaja el sacerdote Félix Villares, don Félix, un sabio. Él es quien recibe cada día entre 30 y 50 peticiones que llegan de Cuba y de Argentina, por igual, para que les busque partidas de nacimiento con intención de venir a España con una ayuda de la administración.
«Mira, onte mesmo -y cuenta don Félix las peticiones recibidas por correo electrónico- chegaron 32, 33, 34 correos, sen contar as chamadas por teléfono nin as cartas. Antes a maioría das peticións procedían de Cuba, agora xa veñen por igual de Cuba e de Arxentina. E recibo os correos tamén os domingos, en menos número, pero ao mellor 20 ou 30 si». Gente que quiere abandonar aquellos países. «Curiosamente non chegan solicitudes apenas de Venezuela nin de Uruguai; unha ou dúas, moi poucas», comenta.
Incide don Félix en las dificultades que ponen los consulados y mismo las embajadas para realizar estos trámites. «Son pegas absurdas, por tonterías, fan que cumprir estes trámites sexa moi díficil. Por exemplo, polos selos do certificado, o selo do Bispado vai cunhas palabras en latín, pois non lles vale. En realidade non lles interesa que esta xente saia do país», dice.
Don Félix tiene una tranquilidad y una paciencia infinitas, se le nota cuando habla, cuando se explica. Es un erudito. «É un traballo moi complicado e moi paciente, porque hai que darse conta de que ata 1871 non había rexistros civís e ademais temos máis dun milleiro de parroquias. É, certamente, laborioso; leva moito tempo. Tamén as cartas tardan moito despois en chegar, ao mellor 5 ou 6 meses. Algúns anóxanse, pero eu que lle hei facer». Don Félix lo hace con ganas e interés porque sabe del afán y la necesidad también de marchar de esa gente. «E porque eu fun de neno -recuerda- a unha escola que fixeron os habaneros, e fágoo en agradecemento á labor daquela xente que mirou pola súa terra, polos nosos, e agora nós debemos mirar por eles».